عروج امیر المومنین علیه السلام

عروج امیر المومنین علیه السلام

مرحوم شیخ مفید روایت کرده است:

أحمد بن عبد الله ، عن عبد الله بن محمد العبسي ، عن حماد بن سلمة عن الاعمش ، عن زياد بن وهب ، عن عبدالله بن مسعود قال : أتيت فاطمة صلوات الله عليها فقلت لها : أين بعلك؟ فقالت : عرج به جبرئيل إلى السماء ، فقلت : فيماذا؟ فقالت إن نفرا من الملائكة تشاجروا في شئ فسألوا حكما من الآدميين ، فأوحى الله إليهم أن تخيروا ، فاختاروا علي بن أبي طالب عليهما السلام .

عبد الله بن مسعود گفت: نزد حضرت فاطمه سلام الله علیها رفتم و عرض کردم: شوهرت کجاست؟ آن حضرت فرمود: جبرئیل علیه السلام او را به آسمان عروج داد. عرض کردم: به چه خاطر؟ آن حضرت فرمود: گروهی از ملائکه در باره امری مشاجره کردند و حکمی از میان آدمیان خواستند پس خداوند متعال به آن‌ها وحی نمود: انتخاب کنید؛ پس آن‌ها على بن ابی طالب علیهما السلام را برگزیدند.

الاختصاص، تالیف شیخ مفید، صفحه ۲۰۹، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات

بحار الانوار، تالیف علامه مجلسی، ج‏لد ۳۹، صفحه ۱۵۰، حدیث ۱۵، چاپ دار احیاء التراث العربی

دوست و دشمن انسان

مرحوم شیخ صدوق روایت کرده است:

۲- حَدَّثَنَا أَبِي قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْجَهْمِ قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا (عليه السلام) يَقُولُ صَدِيقُ كُلِّ امْرِئٍ عَقْلُهُ وَ عَدُوُّهُ جَهْلُهُ.

حسن بن جهم گفت: از امام رضا علیه السلام شنیدم که می‌فرمود: «دوست هر انسانی عقل و خرد اوست و دشمنش، جهل و نادانی‌اش است».

علل الشرائع، تالیف شیخ صدوق، جلد ۱، صفحه ۱۰۱، باب ۸۸، حدیث ۲، چاپ انتشارات المکتبة الحیدریة

انسان نیکوکار

مرحوم لیثی واسطی روایت کرده است که امیر المومنین علیه السلام فرمودند:

٣٤١. الْمُحْسنُ حَيٌّ وَ إِنْ نُقِلَ إِلى مَنازِلِ الْأَمْواتِ.

انسان نیکوکار زنده است، اگرچه ظاهرا مرده باشد و به سرای مردگان منتقل شود.

عیون الحکم و المواعظ، تالیف علی بن محمد لیثی واسطی، صفحه ۲۷، حدیث ۳۴۱، چاپ دار الحدیث

تقویم شیعه: نوزدهم و بیستم محرم

تقویم شیعه

نوزدهم محرم

حرکت کاروان کربلا به سوی شام 

در این روز اهل بیت سید الشهداء علیه السلام را از کوفه به سوی شام حرکت دادند. زن‌های غیرهاشمیه از انصار امام حسین علیه السلام که در کربلا اسیر شدند با شفاعت اقوام و قبایلشان نزد ابن زیاد لعنت الله علیه از قید اسیری خلاص شدند، و فقط زن‌های هاشمیات برای اسارت به شام برده شدند.

بیستم محرم

دفن بدن جون در کربلا

بعد از ده روز از واقعه عاشورا جمعی از بنی اسد بدن شریف جون غلام ابی ذر غفاری را پیدا کردند در حالی که صورتش نورانی و بدنش معطر بود و سپس او را دفن کردند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۳۸-۳۹

تقویم شیعه: سیزدهم و پانزدهم محرم

تقویم شیعه

سیزدهم محرم

۱- اسرای اهل بیت علیهم السلام در مجلس ابن زیاد

پس از آنکه اسرا و سرهای مقدس شهدا را در کوفه گردانیدند، ابن زیاد لعین در کاخ خود نشست و دستور داد سر مطهر امام حسین علیه السلام را در برابرش گذاشتند. آنگاه زنان و کودکان آن حضرت را به همراه امام سجاد علیه السلام ـ در حالی که به طناب بسته بودند ـ وارد مجلس نموده، در برابر تخت آن ملعون ایستاده نگاه داشتند. در این حال درباریان آن ملعون به تماشا ایستاده بودند.

۲- اُسرای اهل بیت علیهم السلام در زندان کوفه

پس از مجلس شوم ابن زیاد، اهل بیت علیهم السلام را با غل و زنجیر وارد زندان کوفه نمودند.

۳- خبر شهادت امام حسین علیه السلام در مدینه و شام 

ابن زیاد ملعون به مدینه و شام نامه نوشت و خبر شهادت امام حسین علیه السلام را منتشر ساخت.

۴- شهادت عبد الله بن عفیف 

عبد الله بن عفیف ازدی بزرگواری از اصحاب امیر المومنین علیه السلام بود و در جنگ‌های جمل و صفین دو چشم خود را از دست داده بود. لذا مشغول عبادت بود. او هنگامی که شنید پسر زیاد ملعون به امیر المومنین و امام حسین علیهما السلام نسبت کذب می‌دهد، از میان جمعیت بر خواست و گفت: ساکت باش ای پسر مرجانه، دروغگو تویی و پدر تو که به تو این مقام را داد. ای دشمن خدا ! فرزندان پیامبر صلی الله علیه و آله را می‌کشی و در منابر مومنین این چنین سخن می‌گویی؟ مأموران خواستند معترض او شوند که با کمک قبیله‌اش به خانه رفت، ولی بعد آمدند و خانه‌ی او را محاصره کردند. پس از رشادت‌های او و دخترش دستگیر شد و همان طور که از خدا خواسته بود به دست بدترین خلق یعنی ابن زیاد به شهادت رسید.

پانزدهم محرم

فرستادن سرهای مطهر شهدا به سوی شام 

بنا بر بعضی اقوال، در این روز سرهای مطهر اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را به سوی شام حرکت دادند. البته بعدا اهل بیت علیهم السلام سرهای مطهر را به بدن‌ها ملحق کردند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۳۶-۳۸