حدیث، شعر و فضائل اهل بیت علیهم السلام

✅ اشعار مذهبی
✅ نشر معارف و احادیث اهل بیت
✅ فضایل اهل بیت از کتب اهل خلاف
✅ تقویم شیعه

کانال تلگرام:
http://telegram.me/Hadis_Sher_Fazael

آخرین نظرات
  • ۱۹ خرداد ۰۰، ۲۳:۴۸ - سجاد
    احسنت
  • ۱۰ بهمن ۹۹، ۲۲:۴۱ - حسین بوذرجمهری
    عالی

۱۱ مطلب با موضوع «پاسخ به شبهات» ثبت شده است


عاشورا و واقعه کربلا و شهادت امام حسین علیه السلام و عزاداری شیعیان در کلام ابو ریحان بیرونی


ابو ریحان بیرونی دانشمند بزرگ ایرانی می‌نویسد:


روز عاشورا پیش از واقعه کربلا روزی خجسته بود و واقعه طف این روز را برای مسلمانان واقعی نامبارک گردانید. ملت اسلام همواره این روز را معظم می‌دانستند تا آنکه قتل حسین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام) در این روز اتفاق افتاد و او و یارانش را از راه بستن آب بر آنان، گذراندن از دم شمشیر، آتش در خیام حرم، بر نیزه کردن سرها، اسب دوانیدن بر اجساد، که در هیچ امتی با اشرار خلق چنین نکرده‌اند از میان بردند و از این تاریخ مسلمانان عاشورا را شوم دانستند ولی بنی امیه (لعنهم الله) در این روز لباس نو پوشیدند و زیب و زیور کردند و سرمه به چشم خود کشیدند و این روز را عید گرفتند و عطرها استعمال کردند و مهمانی‌ها و ولیمه‌ها دادند و تا زمانی که ایشان بودند این رسم در توده مردم پایدار بود حتی اینکه پس از انقراض ایشان باز هم این رسم باقی ماند ولی شیعیان از راه تاسف و سوگواری به قتل سید الشهدا در مدينة السلام و بغداد و شهرهای دیگر گریه و نوحه‌سرایی می‌کنند و تربت مسعود حسین (علیه السلام) را در کربلا در این روز زیارت می‌نمایند.


آثار الباقیه، تالیف ابو ریحان بیرونی، با ترجمه فارسی اکبر دانا سرشت، صفحه ۵۲۴، چاپ انتشارات امیر کبیر


پی نوشت: بیان این گزارشات از دانشمند بزرگ قرن چهارم نشان از قدمت مراسمات عزاداری سالار شهیدان علیه السلام توسط شیعیان است و همچون مشتی محکم بر دهان یاوه سرایانی است که ادعا می‌کند این مراسمات از زمان صفویه رایج شده است.

  • مصطفی جمشیدی


چرا امیر المومنین علیه السلام فرزند خود را عثمان نام نهادند؟


آیا امیر المومنین علیه السلام اسم فرزند گرامیشان را به علت محبت عثمان یا وحدت با غاصبین عثمان گذاشتند؟


مرحوم شيخ الفقها ابی الصلاح حلبی روایت کرده است:


و ذکر فيه، عن هبيرة بن ميرم قال: كنّا جلوساً عند علي عليه السلام، فدعا ابنه عثمان، فقال له: يا عثمان، ثم قال: إنّي لم أُسمّه باسم عثمان الشيخ الكافر، إنّما سمّيته باسم عثمان بن مظعون.


هبیرة بن میرم گوید: نزد امیر المومنین علیه السلام نشسته بودم که فرزندش عثمان علیه السلام وارد شد، امیر المومنین به فرزندش فرمود: ای عثمان! سپس گفت: من نام تو را به اسم عثمان پیر کافر نام گذاری نکردم بلکه به اسم عثمان ابن مظعون رحمت الله علیه نام نهادم.


تقریب المعارف، تالیف ابی الصلاح حلبی، صفحه ۲۹۴، چاپ و تحقیق مرحوم فارس تبریزیان حسون


هم چنین ابو الفرج اصفهانی از علمای مقبول نزد اهل تسنن روایت را با سانسوری بر کلام امیر المومنین علیه السلام در مورد عثمان بن عفان می‌آورد و می‌نویسد:


وعثمان بن علي الذي روی عن علي أنه قال: انّما سمّيته باسم أخي عثمان بن مظعون.


و عثمان بن علی کسی است که از علی (علیه السلام) روایت شده است که درموردش گفت: من نام وی را به اسم برادرم عثمان بن مظعون نام نهادم.


مقاتل الطالبیین، تالیف ابو الفرج اصفهانی، صفحه ۸۹، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات


  • مصطفی جمشیدی


عزای ایام محسنیه در قرن چهارم و پنجم هجری قمری


یکی از شبهات سخیف و باطلی که مخالفان شیعه به ویژه در سال‌های اخیر آن را ترویج می‌کنند، تازه تاسیس بودن عزاداری برای حضرت محسن و حضرت فاطمه سلام الله علیها می‌باشد و برخی جهال و افراد کم خرد نیز چنین ادعایی را تصدیق می‌کنند !


این در حالی است که حتی متقدمین شیعه و در قرون اولیه مانند قرن پنجم، به تصریح بزرگان مخالفین شیعه در مصائب حضرت فاطمه سلام الله علیها مجالس عزا بر پا می‌کرده‌اند.


قاضی عبد الجبار معتزلی از کبار علمای سنی معتزلی می‌نویسد:


وفي هذا الزمان منهم مثل أبي جبلة إبراهيم بن غسان، ومثل جابر المتوفي، وأبي الفوارس الحسن بن محمد الميمديّ وأبي الحسين أحمد بن محمد بن الكميت، وأبي محمد الطبري، وأبي الحسن الحلبي، وأبي يتيم  الرلباى، وأبي القاسم النجاري، وأبي الوفا الديلمي، وابن أبي الديس، و خزيمة، و أبي خزيمة ، و أبي عبد الله محمد بن النعمان ، فهؤلاء بمصر وبالرملة وبصور، وبعكا وبعسقلان وبدمشق وببغداد وبجبل البسماق. وكل هؤلاء بهذه النواحي يدّعون التشيع ومحبة رسول الله صلّى الله عليه وسلم وأهل بيته، فيبكون على فاطمة وعلى ابنها المحسن الذي زعموا أن عمر قتله...... ويقيمون المنشدين والمناحات في ذلك.


و در این زمان از آن‌ها مثل ابی جبله ابراهیم بن غسان، جابر فوت شده، ابو الفوارس حسن بن محمد میمدی، ابو الحسین احمد بن محمد بن کمیت، ابی محمد طبری، ابو الحسن حلبی، ابو الیتیم رلبای، ابو القاسم نجاری، ابو الوفا دیلمی، ابن ابو الدیس، خزیمه، ابی خزیمه و ابی عبد الله محمد بن نعمان (شیخ مفید) که آن‌ها در مصر، رمله، صور، عکا، عسقلان، دمشق، بغداد و جبل بسماق بودند. همه ی آن‌ها در این نواحی، ادعای تشیع و محبت رسول الله (صلی الله علیه و آله) و اهل بیتش را دارند. بر فاطمه (سلام الله علیها) و بر پسرش محسن (علیه السلام) که عقیده دارند عمر او را کشت گریه کرده و در این زمینه مجالس مداحی و نوحه بر پا می‌کنند ...


تثبيت دلائل النبوة، تالیف قاضی عبد الجبار همدانی، جلد ۲، صفحه ۵۹۴-۵۹۵، چاپ دار المصطفی قاهره


از این متن چنین نتیجه گرفته می‌شود که عزای شیعیان بر حضرت محسن علیه السلام چنان بدون تقیه و علنی و مشهور بوده که حتی اهل تسنن هم شاهد آن بودند.

  • مصطفی جمشیدی


استدلال فوق العاده امام صادق علیه السلام در باره توسل در مناظره با ابو حنیفه


مهم‌ترين پيشوا در میان پیشوايان مذاهب فقهی چهارگانه اهل تسنن، ابو حنیفه نعمان است که مذهب او به نام مذهب حنفی مشهور می‌باشد، و پيروان اين مذهب نزديک به ۸۰ درصد از اهل سنتِ خلفاء در زمان کنونی را تشکیل می‌دهند. با این ‌که او ابتدا دو سال در محضر آن بزرگوار نشسته بود و دانش خود را مدیون ایشان بود، از جمله کسانی است که به مکتب سازی در مقابل ایشان پرداخت و تمامی تلاش خود را در مخالفت با مکتب امام صادق عليه السلام و خرده‌گيری به حضرت انجام می‌داد.


ابی الفتح کراجکی رضوان الله علیه عالم بزرگ شیعه روایت کرده است:


ذكروا ان أبا حنيفة اكل طعاما مع الامام الصادق جعفر بن محمد عليهم السلام فلما رفع الصادق عليه السلام يده من اكله قال الحمد لله رب العالمين اللهم هذا منك ومن رسولك صلى الله عليه واله فقال أبو حنيفة أبا عبد الله اجعلت مع الله شريكا فقال له ويلك فإن الله تعالى يقول في كتابه «وما نقموا الا ان اغناهم الله ورسوله من فضله» ويقول في موضع آخر «ولو انهم رضوا ما آتاهم الله ورسوله وقالوا حسبنا الله سيؤتينا الله من فضله ورسوله» فقال أبو حنيفة والله لكأني ما قراتهما قط من كتاب الله ولا سمعتهما إلا في هذا الوقت فقال أبو عبد الله عليه السلام بلى قد قراتهما و سمعتهما ولكن الله تعالى انزل فيك وفي اشباهك ام على قلوب اقفالها وقال «كلا بل ران على قلوبهم ما كانوا يكسبون».


روزی ابو حنیفه با امام صادق علیه السلام بر سر سفره بودند. هنگامی که غذا خوردن امام صادق علیه السلام تمام شد فرمود: «سپاس مخصوص خدای جهانیان است. خدایا این طعام از جانب تو و پیامبر صلی الله علیه و آله تو برای ما آمده». ابو حنیفه اعتراض کرد: «ای ابا عبد الله (کنیه امام صادق علیه السلام)! آیا برای خدا شریک قائل شدی؟». امام فرمود: «وای بر تو! همانا خداوند در کتاب خود در آیه ۷۴ سوره توبه فرموده است: «و هرگز درصدد انتقام برنیامدند مگر بعد از آنکه خدا و رسولش ایشان را از فضل خود بی‌نیاز کردند» یا در آیه ۵۹ سوره توبه نخوانده‌ای: «اگر ایشان به آن چه که خدا و فرستاده او عطا کردند راضی شوند و بگویند تکیه‌گاه ما خداست، خداوند و فرستاده‌اش به ما از فضل الهی می‌دهند». پس ابو حنیفه گفت: «گویا من این دو آیه را از کتاب خدا نخوانده‌ام و نشنیده‌ام جز همین الآن». امام فرمود: «بلکه تو آن دو آیه را خوانده‌ای ولی خداوند در باره تو و امثال تو نازل فرموده است: «آیا بر دل‌هایشان قفلی زده شده؟» یا «اعمال ایشان بر دل‌هایشان زنگار زده».


کنز الفوائد، تالیف ابی الفتح کراجکی، جلد ۲، صفحه ۳۶-۳۷، چاپ دار الاضواء

  • مصطفی جمشیدی


اذعان ابن حجر مکی به مشروعیت توسل و رد بر ابن تیمیه


ابن حجر مکی از بزرگان اهل تسنن و دشمنان مکتب اهل بیت علیهم السلام می‌نویسد:


من خرافات ابن تيمية التی لم يقلها عالم قبله وصار بها بين أهل الإسلام مثلة، انّه انكر الإستغاثة والتوسل به صلّى الله عليه وسلّم و ليس ذلك كما أفتى، بل التوسل حسن في كل حال قبل خلقه وبعد خلقه في الدنيا والآخرة.


از جمله خرافات ابن تیمیه که هیچ فردی قبل از او آن را معتقد نشده و به واسطه اعتقاد به آن در بین مسلمانان مورد سرزنش واقع شده، این است که او استغاثه و توسل به پیامبر (صلی الله علیه و آله) را انکار نموده است. این چنین که او فتوا داده نیست! بلکه در هر حالی متوسل شدن به پیامبر (صلی الله) امری نیکو است چه قبل از خلقت ایشان و چه بعد از خلقت، در دنیا و آخرت.


الجوهر المنظم فی زیارة القبر الشریف النبوی المکرم، تالیف ابن حجر مکی، صفحه ۱۴۸، چاپ دار جوامع الکلم

  • ۰ نظر
  • ۱۵ خرداد ۹۹ ، ۲۲:۳۱
  • مصطفی جمشیدی