اقتدا به اهل بیت علیهم السلام اتصال نور الان به نور ازل است

در کتاب شریف مصباح الشریعة آمده است که حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند:

الاقتداء نسبة الارواح في الازل ، وامتزاج نور الوقت بنور الازل ، وليس الاقتداء بالتوسم بحركات الظاهر ، والتنسب إلى أولياء الدين من الحكماء والائمة ، قال الله عزوجل : يوم ندعو كل اناس بإمامهم. أي من كان اقتدى بمحق قبل وزكى ، قال الله عزوجل : فإذا نفخ في الصور فلا أنساب بينهم يومئذ ولا يتسائلون.

اقتدا [به اهل بیت علیهم السلام] همان ارتباط روح‌‌ها در ازل و متصل‌ شدن نور الآن به نور ازل است. اقتدا این نیست که با اعمال ظاهری نام آن‌‌ها را برای خود برگزینیم و خود را به اولیاء دین از دانشمندان و امامان منتسب کرده و به زور خود را به آن‌‌ها وصل کنیم در حالی که ارواح ما با آن‌ها نسبتی ندارد خداوند عز و جل فرمود: «روزی را که هر گروهی را با امامانشان می.خوانیم». (اسراء / ۷۱) یعنی کسی که از صاحب حقی پیروی [حقیقی و بامعرفت] کرد؛ پذیرفته و پاک شد. خداوند عز و جل فرمود: «فإذا نفخ في الصور فلا أنساب بينهم يومئذ ولا يتسائلون». (مومنون / ۱۰۱)

مصباح الشریعة، تالیف امام صادق علیه السلام، صفحه ۱۷۲، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات

بحار الانوار، تالیف علامه مجلسی، جلد ۲، صفحه ۲۶۵، حدیث ۱۷، چاپ موسسه الوفا

منکر فضائل امیر المومنین علیه السلام، منکر کتب آسمانی است

منکر فضائل امیر المومنین علیه السلام، منکر کتب آسمانی است

ابو الحسن فتونی رضوان الله علیه می‌نویسد:

وقد روى العياشي أيضاً عن الحسن بن علي بن أبي طالب عليهم السلام، أنه قال: من رفع (دفع) فضل أمير المؤمنين عليه السلام فقد كذب بالتوراة والإنجيل والزبور وصحف إبراهيم وسائر كتب الله المنزلة، فإنه ما نزل شيء منها إلا وأهم ما فيه بعد الإقرار بتوحيد الله عزّ وجل والإقرار بالنبوة، الاعتراف بولاية علي والطيبين من آله عليهم السلام.

عیاشی رضوان الله علیه روایت کرده است که امام حسن مجتبی علیه السلام فرمودند: کسی که فضيلت امیر المومنین علیه السلام را انکار و رد کند، کتاب‌های تورات، انجیل، زبور، صحف ابراهیم و دیگر کتاب‌های خداوند را که نازل نموده، تکذیب و انکار کرده است؛ زیرا که چیزی از آن‌ها نازل نگشته مگر اینکه بعد از اهمیت بر اقرار به توحید و یکتاپرستی و اقرار بر نبوت و رسالت، اهمیت بر اعتراف به ولایت امیر المومنین و پاکان از آل او علیهم السلام، نازل شده است.

مرآة الانوار و مشکاة الاسرار (مقدمه تفسیر البرهان)، تالیف ابو الحسن فتونی، صفحه ۱۴-۱۵، چاپ موسسه الاعلمی

مستدرکات تفسیر العیاشی، تالیف عبد الله صالحی، صفحه ۸-۹، چاپ انتشارات ذوی القربی

معرفت امیر المومنین علیه السلام، معرفت به خداست (معرفت امیر المومنین علیه السلام به نورانیت)

معرفت امیر المومنین علیه السلام، معرفت به خداست (معرفت امیر المومنین علیه السلام به نورانیت)

فضل الله بن محمود الفارسی و سید شریف محمد بن علی علوی رضوان الله علیهما روایت کرده‌اند:

روى محمّد بن سنان، عن المفضّل، قال: أتيت الصادق عليه السلام فقلت له: يا ابن رسول اللّه، أخبرني عن نورانيّة أمير المؤمنين صلوات اللّه عليه. قال: نعم يا مفضّل، معرفته معرفة اللّه عزّ و جلّ و معرفة اللّه عزّ و جلّ معرفة أمير المؤمنين صلوات اللّه عليه بالنورانيّة.

محمد بن سنان رضوان الله علیه از مفضل بن عمر قدس الله روحه الشریف روایت کرده است که گفت: نزد امام صادق علیه السلام آمدم و به ایشان عرض کردم: ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله، لطفا مرا از نورانیت امیر المومنین صلوات الله علیه باخبر کنید. آن حضرت علیه السلام فرمودند: بله ای مفضل، معرفت به آن حضرت و شناخت ایشان، معرفت به خداوند عز و جل و شناخت اوست، و معرفت به خداوند عز و جل و شناخت او، معرفت و شناخت امیر المومنین صلوات الله علیه به نورانیت است.

ریاض الجنان، تالیف فضل الله بن محمود الفارسی، صفحه ۲۲، نسخه خطی کتابخانه مجلس سنا

المناقب (کتاب عتیق فی فضائل اهل البیت علیهم السلام)، تالیف سید شریف محمد بن علی علوی، صفحه ۶۷، حدیث ۱۰، چاپ منشورات دلیل ما، تحت اشراف مکتبة العلامة المجلسی

شخصیت انسان در زیر زبانش پنهان است

یعقوب بن داود اسفراینی روایت کرده است که امیر المومنین علیه السلام فرمودند:

المرء مخبوء تحت لسانه.

انسان زیر زبان خود پنهان است. (یعنی با سخنان خود شناخته می‌شود)

قلائد الحکم و فرائد الکلم، تالیف یعقوب بن داود اسفراینی، ترجمه فارسی از علی کلاتی، صفحه ۳۴، حدیث ۱، چاپ انتشارات ارمغان طوبی

مرگ نزدیک‌ترین چیز به انسان

در کتاب شریف مصباح الشریعة آمده است که حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند:

والموت اقرب الأشياء من ولد آدم، و هو يعدّه أبعد، فما اجرا الانسان على نفسه، و ما اضعفه من خلق‌.

مرگ نزدیک‌ترین چیزها به انسان است، اما انسان آن را دورتر از همه چیز می‌پندارد. و چه جرأت و جسارت عظیمی است که انسان بر نفس خود دارد، که با وجود ضعف بنیه و خلقت، فکر عاقبت خود را نمى‌كند.

مصباح الشریعة، تالیف امام صادق علیه السلام، باب ۸۱، صفحه ۱۷۲، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات