کرامت امام حسن علیه السلام و پربار شدن درخت خرمای خشک شده به دعای آن حضرت (به اعتراف اهل تسنن)

کرامت امام حسن علیه السلام و پربار شدن درخت خرمای خشک شده به دعای آن حضرت (به اعتراف اهل تسنن)

محمد طاهر هاشمی شافعی از علمای بزرگ اهل تسنن معاصر ایران می‌نویسد:

[امام حسن علیه السلام] روزی با یکی اولاد زبیر [...] در نخلستانی که خشک شده بود فرود آمدند، برای امیر المومنین حسن رضی الله عنه در پای یک نخله فرش انداختند، و برای زبیری در پای یک نخله دیگر. زبیری گفت: کاش بر این نخله خرمای تر بودی تا بخوردیمی. امیر المومنین حسن رضی الله عنه فرمود: خرمای تر می‌خواهی؟ زبیری گفت: آری. [حضرت حسن علیه السلام] دست به دعا برداشت و زیر لب چیزی گفت که کسی ندانست. فی الحال یک نخله سبز شد و برگ برآورد و به خرمای تر بهره‌ور شد. شتربانی که با ایشان بود گفت: سحر است والله. امیر المومنین حسن رضی الله عنه فرمود که این سحر نیست لکن دعائیست مستجاب که از فرزند پیغمبری واقع شد. پس از آن نخله بالا رفتند و آنچه به بار آورده بود ببریدند، همه را کفایت کرد.

مولف در ادامه می‌نویسد:

و آنچه در مناقب وی از علم و عبادت و کرم و جود و غیر آن‌ها از مکارم اخلاق نوشته‌اند و به صحت رسیده است بیش از آن است که استقصای آن توان کرد لاجرم در آن شروع نمی‌رود.

مناقب اهل بیت از دیدگاه اهل سنت، تألیف محمد طاهر هاشمی شافعی، صفحه ۴۰۰-۴۰۱

پی نوشت: مولف به خاطر سنی بودن امام حسن علیه السلام را امیر المومنین خطاب کرده اما طبق عقیده مذهب ناجیه شیعه و احادیث معصومین علیهم السلام لقب «امیر المومنین» تنها به حضرت اسد الله الغالب امیر المومنین امام علی بن ابی ابی طالب علیهما السلام اختصاص دارد نه شخص دیگر حتی سایر معصومین !!!

تقویم شیعه: هفتم صفر

تقویم شیعه

هفتم صفر

شهادت امام مجتبی علیه السلام

در این روز در سال ۵۰ هجری قمری امام مجتبی علیه السلام در سن ۴۷ سالگی در مدینه به شهادت رسیدند ولی اشهر بین علمای امامیه شهادت حضرت در ۲۸ ماه صفر است.

رسول خدا صلی الله علیه و آله در باره‌ی حضرت مجتبی علیه السلام فرموده‌اند: کسی که بر او بگرید کور نمی‌شود روزی که چشم‌ها نمی‌بینند، و کسی که بر آن حضرت محزون باشد دلش محزون نمی‌شود روزی که دل‌ها محزون است، و کسی که آن حضرت را در بقیعش زیارت کند قدمش بر صراط ثابت می‌ماند روزی که قدم‌ها بر صراط می‌لغزد ...

نسب شریف آن حضرت علیه السلام

از طرف مادر، جدشان خاتم الانبیاء و المرسلین محمد بن عبد الله صلی الله علیه و آله، جده‌شان جناب خدیجه بنت خویلد ام المومنین علیها السلام است و از طرف پدر جدشان سید بطحاء حضرت ابو طالب علیه السلام، جده‌شان جناب فاطمه بنت اسد علیها السلام است. پدر: مولی الموالی امیر المومنین علی بن ابی طالب علیهما السلام. مادر: سیدة النساء فاطمه زهراء علیها السلام. برادرانی مانند حضرت سید الشهدا علیه السلام و ابا الفضل العباس علیه السلام، و خواهرانی همچون زینب کبری و ام کلثوم علیهما السلام.

بعضی از صفات آن حضرت علیه السلام

در جود و سخاوت زبانزد همگان بود، به حدی که در طول عمر شریف سه بار مالشان را _ حتی کفش خود را _ در راه خدا تقسیم کردند. حلم و صبر آن حضرت تعجب همگان را بر انگیخته بود. مروان با آن بغض و عنادی که داشت بعد از تیر باران شدن جنازه می‌آید و تابوت آن حضرت را به دوش می‌کشد. هنگامی که امام حسین علیه السلام از او سوال می کند: تا دیروز غیظ و کینه‌ی او را داشتی و امروز تابوت او را حمل می‌کنی؟ مروان در پاسخ می گوید: با کسی این کارها را کردم که حلمش با کوه‌ها برابر بود.

عمر شریف آن حضرت علیه السلام

مشهور طبق روایت حضرت باقر و حضرت صادق علیهما السلام عمر شریف آن حضرت ۴۷ سال و چند ماه بوده است.

شهادت آن حضرت علیه السلام

بعد از آتش بس بین حضرت و معاویه لعنه الله، امام علیه السلام به مدینه باز گشتند و ده سال در آنجا بودند تا اینکه معاویه توسط جعده دختر اشعث کندی لعنت الله علیهما آن حضرت را مسموم کرد. مدت مسمومیت حضرت چهل روز طول کشید. هنگامی که ارتحال حضرت نزدیک شد، امام حسین علیه السلام را با دیگر فرزندان امیر المومنین علیه السلام طلبیدند، و ودایع امامت و کتب رسول خدا صلی الله علیه و آله و امیر المومنین علیه السلام و سلاح آن حضرت را به امام حسین علیه السلام سپردند و به آنچه امیر المومنین علیه السلام به آن حضرت وصیت فرموده بودند اهل بیت و شیعیانش را وصیت فرمود که امام بعد از من برادرم امام حسین علیه السلام است، دستوراتش را اطاعت کنید و از مخالفت با او بپرهیزید. سپس فرمود: شما را به خدا می‌سپارم و او خلیفه‌ی من بر شماست، چشمان مبارک خود را بست و دو دست و پا را دراز کرد و از دنیا رفت در حالی که می‌فرمود: لا اله الا الله. صدای گریه و ناله از منزل آن حضرت بلند شد، و مدینه از ناله و ضجه مانند روزی شده بود که رسول خدا صلی الله علیه و آله از دنیا رفت. برادران، اولاد، شیعیان صدا به نوحه و ناله بلند کرده، امام حسین علیه السلام در حالتی که اشک می‌ریخت متوجه غسل و حنوط کفن برادر شدند، سپس بر آن مظلوم نماز خواندند و جنازه را برای تجدید عهد با رسول خدا صلی الله علیه و آله به طرف روضه منوره نبویه بردند و آن وقایع اتفاق افتاد. بدن را به بقیع آوردند، امام حسین علیه السلام داخل قبر شد و بدن برادر را دفن کرد و هنگام خروج از قبر در حالت گریه می‌فرمود:

ءأدهن رأسی أم أطیب محاسنی

و رأسک معفور و أنت سلیب؟

یعنی: «آیا من، موی سرم را روغن بزنم و یا موی محاسنم را با عطر خوشبو کنم، با اینکه سر تو روی خاک است و تو همچون درخت شاخ و برگ ریخته، شده‏‌ای».

فلازلت أبکی، ما تغنت حمامة

علیک و ما هبت صبا و جنوب

یعنی: «من، همواره برای تو گریه می‏‌کنم، تا زمانی که کبوتر آواز می‏‌خواند و باد شمال و جنوب، می‏‌وزد.

بکائی طویل و الدموع غزیرة

و أنت بعید و المزار قریب

یعنی: «گریه‏‌ی من، طولانی است و اشک‌هایم روان است، تو از ما دور شده‏‌ای، ولی قبرت به ما نزدیک است».

فلیس حریبا من أصیب بماله

و لکن من واری أخاه، حریب

یعنی: «آن کس که مالش ربوده شده، غارت شده نیست، بلکه غارت شده، کسی است که برادرش را در دل خاک، بپوشاند».

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۵۷-۶۰

تقویم شیعه: پنجم صفر

تقویم شیعه

پنجم صفر

شهادت حضرت رقیه علیها السلام

در روز پنجم ماه صفر سال ۶۱ هجری قمری حضرت رقیه علیها السلام مظلومانه به شهادت رسید. نام شریفش «رقیه»، «فاطمه» و «زینب» است. پدرشان مولانا الشهید ابا عبد الله الحسین علیه السلام و مادرشان ام اسحاق رضوان الله علیها است. ولادت آن حضرت در مدینه بود و در سن سه سالگی یا بیشتر در محرم ۶۱ هجری با پدر بزرگوارش به کربلا آمد. قبل و بعد از روز عاشورا بارها مورد تفقد و دلجویی ابا عبد الله علیه السلام قرار گرفت تا آنجا که به خواهرشان حضرت زینب علیها السلام در مورد او سفارش فرمودند. بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و اهل بیت و اصحاب، همراه با اسرا به کوفه و شام برده شد و در مسیر چهل منزل راه شام رنج‌های فراوانی دید. در شام بعد از دیدن سر نورانی پدر با پیشانی شکسته در خرابه، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست، و بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن کردند.

از کهن ترین منابعی که نام آن حضرت با لفظ رقیّه یاد شده قصیده‌ی سیف بن عمیره نخعی کوفی از اصحاب امام جعفر صادق و امام موسی کاظم علیهما السلام است:

و عبدکم سیف فتی ابن عمیرة           

عبد لعبد عبید حیدر قنبر

و سکینة عنها السکینة فارقت             

لما ابتدیت بفرقة و تغیّر

و رقیّة رق الحسود لضلعها             

و غدا لیعذرها الذی لم یعذر

و لأم کلثوم یجد جدید ها             

لثم عقیب دموعها لم یکرر

لم أنسها و سکینة و رقیّة             

یبکینه بتحسّر و تزفّر

یعنی: «و سکینه علیهم السلام که آرامش از او جداشد، زیرا مبتلا شد به جدایی از امام (و پدرش) و رقیه که به رقت آمد دل حسودان به جهت ناتوانیش، فردای قیامت عذرخواهی خواهند کرد گرچه پذیرفته نیست عذرشان. بر ام کلثوم مصیبت‌هایی رسید که هرگز تکرار نخواهد گشت و چهره‌اش با اشک پوشیده شد. هرگز فراموش نمی‌کنم سکینه و رقیه علیهما السلام را، که با ناله و حسرت بر امام حسین علیه السلام گریه می‌کردند.»

شواهد و مدارک در باره‌ی وجود شریف آن حضرت، و بودن قبر آن حضرت در مکان فعلی حرم مطهر، همراه با معجزات و کراماتی از آن مخدره‌ی مظلومه بسیار است که تعدادی تاکنون در وبلاگ قرار گرفته و بسیاری ان شا الله در آینده در وبلاگ قرار خواهند گرفت.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۵۶-۵۷

حضرت رقیه سلام الله علیها در کلام ابن فندق بیهقی دانشمند بزرگ و مشهور به فرید خراسان

حضرت رقیه سلام الله علیها در اسناد تاریخی

ابن فندق بیهقی دانشمند نامی و پرآوازه شیعه ایرانی معروف به فرید خراسان و متبحر در علوم نسب شناسی، ریاضیات، فقه، ستاره شناسی و استاد مرحوم ابن شهر آشوب بوده است.

وی در بیان فرزندان امام حسین علیه السلام صراحتا نام حضرت رقیه سلام الله علیها را می‌برد و می‌نویسد:

ولم يبق من اولاده الا زين العابدين عليه السلام وفاطمة وسكينة و رقية.

پس از (روز عاشورا) از فرزندان امام حسین (علیه السلام) جز زین العابدین، فاطمه، سکینه و رقیه (سلام الله علیهم) باقی نماند.

لباب الانساب، تالیف ابن فندق بیهقی، جلد ۱، صفحه ۳۵۵، چاپ مکتبة آیة الله المرعشی النجفی

دشمنی سفیانی با نام حضرت رقیه سلام الله علیها

دشمنی سفیانی با نام حضرت رقیه سلام الله علیها

در یکی از روایاتی که در مورد آخر الزمان و ظهور سفیانی است وارد شده است که:

«ولا يزال السفياني يقتل كل اسمه محمد و علي و حسن و حسين و فاطمة و جعفر و موسى و زينب و خديجة و رقیة بغضاً لآل محمد»

یعنی: «سفیانی هر کس را که نامش محمد و علی و حسن و حسین و فاطمه و جعفر و موسی و زینب و خدیجه و رقیه است از روی بغض و کینه‌ای که به آل محمد دارد به قتل می‌رساند.»

این روایت از چند جهت قابل توجه است:

١. نام حضرت رقیه علیها السلام از جمله نام‌هایی است که همچون نام محمد و علی و حسن و ... مورد علاقه اهل بیت علیهم السلام است و همچنین از نام‌هایی است که دشمن کورکن و خار چشم مبغضين آل الله علیهم السلام می‌باشد و همچنین مهم‌ترین نکته‌ای که از این حدیث شریف استفاده می‌شود این است که کسانی که با حضرت رقیه علیها السلام به هر طریقی دشمنی می‌کنند در صف سفیانیان هستند در هر منصب و لباسی که باشند.

۲. نامگذاری با این اسامی نشانه‌ای مهم بر محبت اهل بیت علیهم السلام است.

٣. ظاهر این است که نام حضرت رقیه علیها السلام در این روایت بیش از همه ناظر به حضرت رقیه علیها السلام می‌باشد زیرا همانگونه که از نام محمد و علی و حسن و حسین و فاطمه نام پنج تن آل عبا علیهم السلام به ذهن می‌رسد و همانگونه که از نام جعفر و موسی وجود امام صادق و امام کاظم علیهما السلام و برای ما تداعی می‌شود و نه وجود عموی پیامبر یا موسی بن عمران؛ همانگونه از نام رقیه چنین به ذهن منتقل می‌شود که منظور حضرت امام حسین علیه السلام از ذکر نام رقیه، رقیه سه ساله است و این به خاطر شهرت و کثرت استعمال این نام در مورد حضرت رقیه علیه السلام می‌باشد.

پس از ۱. کثرت استعمال و ۲. ارتکاز ذهنی و شهرت بر می‌آید که مقصود این حدیث از نامگذاری به رقیه همان وجود مقدس بیبی سه ساله سيده رقيه علیها السلام می‌باشد.

اما چند نکته در مورد نامگذاری به نام اهل بیت علیهم السلام قابل توجه است. نامگذاری به نام ایشان:

اولا: نشانه‌ی ارادت ما به ایشان است.

ثانيا: احیای نام اهل بیت علیهم السلام و به نوعی یادآوری مصیبت ایشان است.

ثالثا: این نامگذاری ها تأثير خاص خود را دارد، چنانکه امام صادق علیه السلام در این مورد قسم یاد کرده‌اند:

«قيل لابی عبدالله عليه السلام : انا نسمي بأسمائكم و اسماء ءابائكم فينفعنا ذلك، فقال: اي والله .»

در محضر امام صادق علیه السلام عرض شد: «ما فرزندانمان را به نام شما و پدرانتان نامگذاری می‌کنیم آیا این عمل ما در پیشگاه الهی اجر و فایده‌ای دارد؟ حضرت فرمود: بلی، به خدا قسم فایده دارد.»

رابعا: وقتی دشمن اهل بیت علیهم السلام امری را مبغوض می‌شمارد خود نقطه‌ی عطفی محسوب می‌شود زیرا با این نامگذاری ادخال بغض کرده‌ایم بر قلب دشمنان اهل بیت علیهم السلام و این ادخال بغض چنان اهمیت دارد که در روایات عظيم الشأنی ادخال بغض و مخالفت با اعداء اهل بیت علیهم السلام معیار مهمی در تبری و ولایت دانسته شده است مثلا در مورد زوار قبر ابی عبد الله الحسین علیه السلام وارد شده که امام صادق علیه السلام فرمودند: خدایا زائرین قبر ابی عبد الله الحسین علیه السلام را مورد رحمت قرار بده که «مخالفة لأعدائنا» به خاطر مخالفت با دشمنان ما به زیارت ایشان می‌روند.

ظاهر این است که سفیانی دشمن‌ترین افراد نسبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشريف است پس اگر در دل این دشمن امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف توسط نامگذاری نام نامی حضرت رقیه علیها السلام ادخال بغض کنیم یعنی در قلب امام زمان علیه السلام ادخال سرور نموده‌ایم؛ زیرا در بسیاری از مواقع رضایت امام علیه السلام در مخالفت با دشمنان ایشان است چنانچه در مورد امام صادق علیه السلام دارد که خدایا زائرین امام حسین علت را ببخش زیرا «مخالفا لأعدائنا» به زیارت امام حسین می‌روند، پس وقتی اسمی مانند رقیه هم مورد عنایت اهل بیت علیهم السلام است که همان عنایت ذات باری تعالی است و هم مورد بغض دشمنان اهل بیت علیهم السلام است معلوم می‌شود که چقدر نام نامی و اسم پرمسمایی است و نشانه‌ای روشن برای شیعیان که فرزندان خود را متبرک به این نام کنند.

سه بانوی بهشتی، تألیف سید جعفر رفیعی، صفحه ۱۵۸-۱۵۹، چاپ انتشارات خورشید هدایت