تقویم شیعه
جمادی الاول
در این ماه تنها روزهای ۵، ۶، ۱۰، ۱۳، ۱۵، ۲۵، ۲۷ و ۲۹ مقارن وقایع مهمی از تاریخ است.
ولادت حضرت زینب علیها السلام خبر خوش این ماه است.
جنگ موته و جنگ جمل دو اتفاق مهم این ماه است.
شهادت حضرت زهرا علیها السلام و تحویل پیراهن امام حسین علیه السلام به حضرت زینب علیها السلام دو واقعه جانسوز این ماه است. وفات جناب عبد المطلب علیه السلام و وفات محمد بن عثمان عمری نیز از حوادث تلخ این ماه است.
تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۴۵
چرا امیر المومنین علیه السلام فرزند خود را عثمان نام نهادند؟
آیا امیر المومنین علیه السلام اسم فرزند گرامیشان را به علت محبت عثمان یا وحدت با غاصبین عثمان گذاشتند؟
مرحوم شيخ الفقها ابی الصلاح حلبی روایت کرده است:
و ذکر فيه، عن هبيرة بن ميرم قال: كنّا جلوساً عند علي عليه السلام، فدعا ابنه عثمان، فقال له: يا عثمان، ثم قال: إنّي لم أُسمّه باسم عثمان الشيخ الكافر، إنّما سمّيته باسم عثمان بن مظعون.
هبیرة بن میرم گوید: نزد امیر المومنین علیه السلام نشسته بودم که فرزندش عثمان علیه السلام وارد شد، امیر المومنین به فرزندش فرمود: ای عثمان! سپس گفت: من نام تو را به اسم عثمان پیر کافر نام گذاری نکردم بلکه به اسم عثمان ابن مظعون رحمت الله علیه نام نهادم.
تقریب المعارف، تالیف ابی الصلاح حلبی، صفحه ۲۹۴، چاپ و تحقیق مرحوم فارس تبریزیان حسون
هم چنین ابو الفرج اصفهانی از علمای مقبول نزد اهل تسنن روایت را با سانسوری بر کلام امیر المومنین علیه السلام در مورد عثمان بن عفان می‌آورد و می‌نویسد:
وعثمان بن علي الذي روی عن علي أنه قال: انّما سمّيته باسم أخي عثمان بن مظعون.
و عثمان بن علی کسی است که از علی (علیه السلام) روایت شده است که درموردش گفت: من نام وی را به اسم برادرم عثمان بن مظعون نام نهادم.
مقاتل الطالبیین، تالیف ابو الفرج اصفهانی، صفحه ۸۹، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات
بیست حدیث کوتاه و جملات قصار از امیر المومنین علیه السلام در کتاب غرر الحکم تالیف مرحوم عبد الواحد آمدی (۵۱)
(١٠٠١) المُرُوَّةُ إِجْتِنٰابُ الدَّنَّيِةِ
جوانمردی، دوری از پستی است.
(١٠٠٢) الخِيٰانَةُ رَأْسُ النِّفٰاقِ
خیانت، ریشه‌ی نفاق است.
(١٠٠٣) الكِذِبُ شَيْنُ الأَخْلٰاقِ
دروغ، ناپسندی اخلاق است.
(١٠٠٤) الْإِنْصٰافُ أَفْضَلِ الشِّيَمِ
انصاف، برترین روش‌ها است.
(١٠٠٥) الْإِفْضٰالُ أَفْضَلُ الكَرِمَ
احسان، برترین نیکی است.
(١٠٠٦) العٰافِيَةُ أَهْنأُ النِّعِمِ
تندرستی، گواراترین نعمت‌ها است.
(١٠٠٧) الرِّفْقُ أَخُو المُؤمِنِ
مهربانی، برادر مومن است.
(١٠٠٨) العَمَلُ رَفِقُ المُوقِنِ
کردار نیک، رفیق اهل یقین است.
(١٠٠٩) العَقْلُ أَشْرَفُ مَزِيَّةٍ
خرد، برترین مزیت است.
(١٠١٠) العَدْلُ أَفْضَلُ سَجِيَّةٍ
عدل و داد، برترین روش است.
(١٠١١) المَرْءُ مَخْبُوءٌ تحْتَ لِسٰانِهِ
آدمی در زیر زبانش نهفته است.
(١٠١٢) الكَرِيمُ مَنْ بَدَءَ بِإِحْسٰانِهِ
جوانمرد کسی است که با احسان آغاز کند.
(١٠١٣) المَعْرُوفُ ذَخِرَةُ الأَبَدِ
نیکوکاری، پس‌انداز همیشگی است.
(١٠١٤) الحَسَدُ يُذِيبُ الجَسَدَ
حسد، بدن را آب می‌کند.
(١٠١٥) الحِرْصُ عَنٰآءٌ مُؤَبَّدٌ
آزمندی، رنجی همیشگی است.
(١٠١٦) الطَّمَعُ رِقٌّ مُخَلَّدٌ
طمع، بندگی همیشگی است.
(١٠١٧) التَّوٰاضُعُ أَشْرَفُ السُّؤدَدِ
فروتنی، شریف‌ترین بزرگواری است.
(١٠١٨) البِرُّ غَنِيمَتُ الحٰازِمِ
نیکی، بهره‌ی دوراندیش است.
(١٠١٩) الْإِيثٰارُ أَعْلَي المَكٰارِمِ
ازخودگذشتگی، برترین بزرگواری‌ها است.
(١٠٢٠) التَّفْرِيطُ مُصِيبَةُ القٰادِرِ
کوتاهی، بلای توانمند است.
عزت اولیاء الهی با ظهور امام زمان علیه السلام
جناب میرزا محمد تقی موسوی اصفهانی رضوان الله علیه می‌نویسد:
في دعاء الندبة: «أين معز الأولياء ومذل الأعداء». وفي كمال الدين: عن ابي جعفر عليه السلام، قال: «كأنّي بأصحاب القائم عليه السلام وقد احاطوا بما بين الخافقين فليس من شيء الّا وهو مطيع لهم حتى سباع الأرض وسباع الطيور، يطلب رضاهم في كل شيء، حتى تفخر الأرض على الأرض وتقول: مرّ بي اليوم رجل من اصحاب القائم عليه السلام».
در دعای ندبه می‌خوانیم: «کجاست عزیزکننده اولیاء و خوارسازنده دشمنان». و در کمال الدین (تالیف شیخ صدوق) از حضرت ابو جعفر باقر علیه السلام مروی است که فرمود: «گویی یاران قائم علیه السلام را می‌بینم که سراسر بین شرق و غرب عالم را پر کرده باشند. همه چیز حتی حیوانات درنده و پرندگان وحشی از آنان اطاعت خواهند کرد، و در هر چیزی رضایت ایشان را می‌جویند تا آنجا که سرزمینی بر سرزمین دیگر فخر می‌فروشد و می‌گوید: امروز یکی از یاران قائم بر من گذشت».
مکیال المکارم، تالیف میرزا محمد تقی موسوی اصفهانی، جلد ۱، صفحه ۱۶۷، چاپ موسسه الامام المهدی علیه السلام
تقویم شیعه
بیست و پنجم ربیع الثانی
کناره‌گیری معاویه بن یزید از خلافت
هنگامی که یزید بن معاویه در ۱۴ ربیع الاول سال ۶۴ هجری قمری به درکات جحیم رفت، فرزندش معاویه به جای وی نشست. او پس از چهل روز در ۲۵ ربیع الثانی بر فراز منبر رفت و خطبه خواند و اعمال پدران خود را یاد کرد، و بر جد و پدر خود لعنت کرد و از افعال ایشان تبری جست و گریه شدیدی نمود، و آنگاه خود را از خلافت خلع نمود. مروان بن حکم لعنت الله علیه از پای منبر بر خاست و گفت: «الحال که طالب خلافت نیستی پس امر خلافت را به سویی بیفکن.» معاویه بن یزید گفت: «من حلاوت خلافت را نچشیدم، چگونه راضی شوم که اوزار آن را بچشم؟» به هر صورت در خانه نشست و مشغول گریه شد و ۲۵ یا ۳۰ و یا ۴۰ روز بعد از این واقعه فوت کرد و به قولی او را مسموم کردند. پس از او خلافت اولاد ابو سفیان تمام شد و به مروان و آل او منتقل شد.
تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۳۸