چگونگی بیان عذاب و رحمت الهی توسط فقها در کلام امیر المومنین علیه السلام

چگونگی بیان عذاب و رحمت الهی توسط فقها در کلام امیر المومنین علیه السلام

علامه محمد تقی مجلسی قدس الله روحه الشریف می‌نویسد:

و دیگر منقول است در حدیث صحیح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه که حضرت امیر المومنین صلوات الله عليه فرمودند که می‌خواهید شما را خبر دهم از فقیه و عالم حقيقی؟، او آن کسی است که آنقدر از عذاب الهی مردم را نترساند که ایشان نا امید شوند از رحمت الهی و آنقدر از رحمت الهی، نقل نکند که مردم ایمن شوند از عذاب الهی، بلکه چنان کند که حق سبحانه و تعالی در قرآن مجید یاد فرموده است، و هر دو را با هم قرین ساخته است، اگر آیه رحمتی بیان فرموده است، در عقب آن آیه عذابی یاد کرده است. و بر عکس.

لوامع صاحبقرانی، تالیف علامه محمد تقی مجلسی، جلد ۱، صفحه ۵۰، چاپ موسسه مطبوعاتی اسماعیلیان

البته متاسفانه امروزه بسیاری از وعاظ و روحانیون به این حدیث بی‌توجه بوده و به شدت در این موضوع یا افراط یا تفریط می‌کنند.

مقام والای حضرت ابالفضل العباس سلام الله علیه در بیان امام صادق علیه السلام

مقام والای حضرت ابالفضل العباس سلام الله علیه در بیان امام صادق علیه السلام

ابن عنبه نسب شناس بزرگ شیعه روایت کرده است: 

روى الشيخ أبو نصر البخاري عن المفضل ابن عمر انّه قال : قال الصادق جعفر بن محمد عليه السلام : كان عمّنا العباس بن علي نافذ البصيرة صلب الايمان جاهد مع أبي عبد الله وأبلى بلاء حسنا ومضى شهيدا .

امام صادق علیه السلام فرمود: عموی ما عباس علیه السلام دارای بصیرتی نافذ و بینشی عظیم و ایمانی راسخ بود، در محضر امام حسین علیه السلام جهاد نمود و جانبازی و ایثار را تمام کرد و به شهادت رسید.

 

عمدة الطالب فی نسب آل ابی طالب، تالیف ابن عنبه، صفحه ۳۵۶، چاپ انتشارات الرضی

السلام عليك يا ابا الفضل العباس علیه السلام

ماه محرم در کلام امام رضا علیه السلام

ماه محرم در کلام امام رضا علیه السلام

شیخ صدوق رضوان الله عليه روایت کرده است:

حدثنا جعفر بن محمد بن مسرور رحمه الله ، قال: حدثنا الحسين بن محمد بن عامر ، عن عمه عبد الله بن عامر ، عن إبراهيم بن أبي محمود ، قال : قال الرضا عليه السلام : إن المحرم شهر كان أهل الجاهلية يحرمون فيه القتال ، فاستحلت فيه دماؤنا ، وهتكت فيه حرمتنا ، وسبي فيه ذرارينا ونساؤنا ، وأضرمت النيران في مضاربنا ، وانتهب ما فيها من ثقلنا ، ولم ترع لرسول الله صلى الله عليه وآله حرمة في أمرنا. إن يوم الحسين أقرح جفوننا ، وأسبل دموعنا ، وأذل عزيزنا ، بأرض كرب وبلاء ، أورثتنا الكرب والبلاء ، إلى يوم الانقضاء ، فعلى مثل الحسين فليبك الباكون ، فإن البكاء يحط الذنوب العظام. ثم قال عليه السلام : كان أبي صلوات الله عليه إذا دخل شهر المحرم لا يرى ضاحكا ، وكانت الكآبة تغلب عليه حتى يمضي منه عشرة أيام ، فإذا كان يوم العاشر كان ذلك اليوم يوم مصيبته وحزنه وبكائه ، ويقول: هو اليوم الذي قتل فيه الحسين صلوات الله عليه .

امام رضا علیه السلام فرمودند: محرم ماهى بود که اهل جاهلیت جنگ را در آن حرام می‌دانستند؛ ولی خون ما را در آن حلال شمردند و حرمت ما را هتک کردند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و آتش به خیمه‏‌های ما زدند و آنچه در آن بود به تاراج بردند و در امر ما رعایتی از رسول خدا صلی الله علیه و آله نکردند، روز شهادت امام حسین علیه السلام چشمان ما را آزرده است و اشک ما را روان ساخت و عزیز ما را در زمین کربلا خوار کردند و گرفتاری و بلا به ما دچار ساخت تا روز قیامت، بر مانند حسین علیه السلام باید گریست، این گریه گناهان بزرگ را می‌ریزد. پدرم (حضرت امام کاظم علیه السلام) اینگونه بود که هنگامی ماه محرم می‌شد خنده بر لب نداشتند و اندوه بر ایشان غالب بود تا روز دهم، روز دهم روز مصیبت و حزن و گریه‏‌اش بود و می‌فرمودند: در این روز حسین کشته شد.

امالی شیخ صدوق، مجلس ۲۷، حدیث ۲، صفحه ۱۰۱، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات

استدلال امام صادق علیه السلام در باره رجعت

استدلال امام صادق علیه السلام در باره رجعت

علامه مجلسی رضوان الله علیه در کتاب رجعت می‌نویسد:

مفضل گوید که به امام صادق علیه السلام عرض کردم ای مولای من! جمعی از شیعیان شما هستند که قائل نیستند که شما و دوستان شما و دشمنان شما در آن روز زنده خواهید شد. حضرت فرمود که مگر نشنیده‌اند سخن جد ما رسول الله (صلی الله علیه و آله) را و سخن ما اهل بیت را که مکرر خبر داده‌ایم از رجعت، مگر نشنیده‌اند این آیه را که: «و لنذيقنهم من العذاب الأدنى دون العذاب الأكبر» (سوره سجده/ آیه ۲۱) یعنی: «البته بچشانیم به ایشان از عذاب پست‌تر پیش از عذاب بزرگ‌تر.» سپس حضرت فرمود که عذاب پست‌تر عذاب رجعت است و عذاب بزرگ‌تر عذاب قیامت است. پس حضرت فرمود که جمعی از شیعیان که در شناخت ما تقصیر (کوتاهی) کرده‌اند و می‌گویند که معنی رجعت آن است که پادشاهی به ما برگردد و مهدی ما پادشاه شود. وای بر ایشان! کی پادشاهی دین و دنیا را از ما گرفته است تا به ما برگردد؟! پادشاهی، نبوت و امامت و وصایت همیشه با ماست. ای مفضل! اگر تدبر نمایند شیعیان ما در قرآن، هر آینه در فضیلت ما شک نکنند، مگر نشنیده اند این آیه کریمه را که «بسم الله الرحمن الرحيم* و نريد أن نمن على الذين استضعفوا في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين و نمكن لهم في الأرض و نري فرعون و هامان و جنودهما منهم ما كانوا يحذرون﴾ والله که تنزیل آیه در بنی اسرائیل است و تاویلش در رجعت ما اهل البیت است و فرعون و هامان، ابو بکر و عمرند.

کتاب رجعت، تالیف علامه مجلسی، صفحه ۱۵۳-۱۵۴، چاپ انتشارات دلیل ما

حدیث زیبای امام صادق علیه السلام که در فضای مجازی جاعلان به نام کورش و زرتشت منتشر کرده‌اند!

من خط الشهيد رحمه الله قيل للصادق عليه السلام: على ما ذا بنيت أمرك؟ فقال: على أربعة أشياء: علمت أن عملي لا يعمله غيري فاجتهدت، وعلمت أن الله عز وجل مطلع علي فاستحييت، وعلمت أن رزقي لا يأكله غيري فاطمأننت، وعلمت أن آخر أمري الموت فاستعددت.

به حضرت صادق علیه السلام عرض کردند: کار خود را بر چه چیزی بنا کرده‌ای؟

حضرت فرمودند: بر چهار چیز:

۱- فهمیدم که عمل مرا دیگری انجام نمی‌دهد؛ پس به کوشش پرداختم.

۲- دانستم که خداوند بر حال من اطلاع دارد؛ پس خجالت کشیدم.

۳- فهمیدم روزی مرا دیگری نخواهد خورد؛ پس آرامش یافتم.

۴- و دانستم بالاخره به سوی مرگ می‌روم؛ پس به همین جهت آماده آن شدم.

بحار الانوار، تألیف علامه مجلسی رحمه الله، جلد ۷۵، صفحه ۲۲۸

جالب است بدانید جاعلان این حدیث زیبا را در فضای مجازی به نام کورش و زرتشت منتشر کرده‌اند !!!