ندای الهی و ندای شیطان پیش از ظهور

ندای الهی و ندای شیطان پیش از ظهور

شیخ طوسی رحمه الله روایت کرده است:

أحمد بن إدريس، عن علي بن محمد بن قتيبة، عن الفضل بن شاذان، عن الحسن بن محبوب، عن أبي حمزة الثمالي قال: قلت لابي عبد الله عليه السلام: إن أبا جعفر عليه السلام كان يقول: خروج السفياني من المحتوم، والنداء من المحتوم، وطلوع الشمس من المغرب من المحتوم، وأشياء كان يقولها من المحتوم. فقال أبو عبد الله عليه السلام: واختلاف بني فلان من المحتوم، وقتل النفس الزكية من المحتوم وخروج القائم من المحتوم. قلت: وكيف يكون النداء ؟. قال: ينادي مناد من السماء أول النهار يسمعه كل قوم بألسنتهم: ألا إن الحق في علي وشيعته. ثم ينادي إبليسفي آخر النهار من الارض: ألا إن الحق في عثمان وشيعته فعند ذلك يرتاب المبطلون .

ابی حمزه ثمالی رحمه الله گفته است: خدمت امام صادق علیه السلام عرض کردم که امام باقر علیه السلام می‌فرمودند: خروج سفیانی، ندای آسمانی و طلوع خورشید از مغرب، از جمله حتمیات هستند و امور دیگری را هم می‌فرمودند که از حتمیات هستند. امام صادق علیه السلام فرمودند: و اختلاف بنی فلان در بین خودشان، و قتل نفس زکیه و خروج قائم ما نیز از جمله حتمیات است و حتما اتفاق می‌افتد. عرض کردم: ندا چگونه اتفاق می‌افتد؟ حضرت فرمودند: ندا کننده‌ای از آسمان در اول روز ندا می‌کند به صورتی که همه مردم با هر زبانی آن را می‌شنوند و ندا این است: بدانید که حق با علی و پیروان اوست. پس از آن و در آخر روز شیطان ندایی می‌کند که منشأش در زمین است نه در آسمان: بدانید که حق با عثمان و پیروان اوست. در همان وقت اهل باطل [در این که کدام ندا حق است] شک می‌کنند.

الغیبة، تالیف شیخ طوسی، صفحه ۲۶۸، چاپ منشورات الفجر

ضرورت دوستی و دشمنی (تولی و تبری) برای خداوند

ضرورت دوستی و دشمنی (تولی و تبری) برای خداوند

ابن شعبه حرانی رضوان الله علیه روایت کرده است:

وَ قالَ الْجَوادُ عليه السلام : اَوْحَى اللّهُ اِلى بَعْضِ الأنبِياءِ: أمّا زُهْدُكَ في الدُّنيا فَتُعَجِّلُكَ الرّاحَةَ وَامّا انْقِطاعُكَ اِلىَّ فَيُعَزِّزُكَ بي، وَلكِنْ هَلْ عادَيْتَ لي عَدُوّا وَ والَيْتَ لي وَليّا.

امام جواد علیه السلام فرمودند: خداوند به يكى از پيامبران وحى كرد: اما زهد تو، آسايشى را به دنبال دارد كه به زودى به تو خواهد رسيد، اما جدايى از ديگران و پيوستنت به من، تو را عزيز خواهد كرد، [اينها براى خودت بود] اما آيا براى من با دشمنم دشمنى كردى؟ و با دوستم رفاقت كردى؟

تحف العقول، تالیف ابن شعبه حرانی، صفحه ۴۵۵-۴۵۶، چاپ موسسه النشر الاسلامی

اذعان زید بن علی به امامت امام صادق علیه السلام

اذعان زید بن علی به امامت امام صادق علیه السلام

شیخ ابو القاسم خزاز قمی رضوان الله علیه روایت کرده است:

حدثنا الحسين بن علي، قال حدثنا أبو محمد هارون بن موسى، قال حدثني أبو العباس احمد بن علي بن ابراهيم العلوي بالجواني ، قال حدثني ابى علي بن ابراهيم، قال حدثنا عبد الله محمد المديني، قال حدثنا عمارة بن زيد الانصاري، قال حدثني عبد العلا قال: قلت لزيد بن علي عليه السلام: ما تقول في الشيخين ؟ قال: ألعنهما. قلت: فأنت صاحب الامر ؟ قال: لا ولكني من العترة. قلت: فالى من تأمرنا. قال: عليك بصاحب الشعر - وأشار الى الصادق عليه السلام.

عبد الله بن علاء از زید بن علی علیهما السلام پرسید: در باره‌ی ابو بکر و عمر چه نظری داری؟ زید گفت: آن دو را لعنت می‌کنم. عبد الله پرسید: آیا تو صاحب امر (امام) هستی؟ زید گفت: خیر. من یکی از عترت هستم. عبد الله پرسید: پس به ما دستور مراجعه به چه کسی می‌دهی؟ زید گفت: بر تو باد به صاحب موهای بلند و به امام صادق علیه السلام اشاره کرد.

کفایة الاثر، تالیف ابو القاسم خزاز، صفحه ۴۲۸، حدیث ۱۸۹، چاپ انتشارات دلیل ما

حق‌گویی

حق‌گویی

شیخ مفید رضوان الله علیه روایت کرده است:

وقال أبو الحسن الماضي عليه السلام : قل الحق وإن كان فيه هلاكك فإن فيه نجاتك و دع الباطل وإن كان فيه نجاتك فإن فيه هلاكك .

امام کاظم علیه السلام فرمودند: حق را بگو، حتی اگر گمان کنی هلاکت تو در آن باشد، زیرا نجات تو در آن است؛ و باطل را ترک کن، هر چند می‌پنداری نجات تو در آن باشد، زیرا هلاکت تو در آن است.

الاختصاص، تالیف شیخ مفید، ترجمه امیر خانبلوکی، صفحه ۷۰-۷۱، چاپ انتشارات تهذیب

تنها راه نجات از هلاکت در دوران غیبت مولایمان، حضرت صاحب الزمان علیه السلام

تنها راه نجات از هلاکت در دوران غیبت مولایمان، حضرت صاحب الزمان علیه السلام

شیخ صدوق رضوان الله علیه روایت کرده است که امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

وَ اللَّهِ لَيَغِيبَنَّ غَيْبَةً لَا يَنْجُو مِنَ الْهَلْكَةِ فِيهَا إِلاّ مَنْ ثَبَّتَهُ اللَّهُ عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِمْ، وَ وَفَّقَهُ‏ لِلدُّعَاءِ بِتَعْجِيلِ الْفَرَج‏.

به خدا قسم! فرزندم مهدی، غیبتی خواهد داشت که کسی از هلاکت در آن نجات نمی‌یابد مگر کسی که خداوند وی را بر اعتقاد به امامت اهل بیت علیهم السلام پایدار سازد و بر دعای بر تعجیل فرج توفیق دهد.

کمال الدین و تمام النعمة، تالیف شیخ صدوق، جلد ۲، صفحه ۴۱۶، چاپ موسسه النشر الاسلامی