امیر المومنین علیه السلام برگزیده خداوند (به روایت اهل تسنن)
ابن مردویه از علمای اهل تسنن روایت کرده است:
ابن مردويه، عن ابن عباس، عن النبي صلى الله عليه وآله وسلم: «علي صفوة الله».
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: علی (علیه السلام) برگزیده خداست.
مناقب علی بن ابی طالب (علیهما السلام)، تالیف ابن مردویه، صفحه ۶۶، حدیث ۳۹، چاپ دار الحدیث
به اعتراف احمد بن حنبل اگر علمای اهل تسنن خیانت نمی‌كردند و همه روایات را نقل می‌كردند، تمام مردم شیعه می‌شدند!!!
۵۵۶۹ـ حدثني محمد بن عبد الله قال حدثنا أبو داود عن شعبه قال لقد حدثنا الحكم عن عبد الرحمن بن أبي ليلي عن علي بشيء لو حدثتكم لرقصتم والله لا تسمونه مني أبدا
۵۵۷۰ـ وحدثنا به محمود بن غيلان مثله وقال لترفضتم.
قال أبو عبد الرحمن وهو أشبه
احمد بن حنبل (از ائمه اربعه اهل تسنن) می‌گوید: ابو داود از شعبه بن حجاج نقل می‌كند كه: من روایاتی را از عبد الرحمن بن ابی ليلی از قول امیر المومنین (علیه السلام) شنیده‌ام كه اگر برای شما آن‌ها را نقل كنم، به خدا سوگند كه همه شما می‌رقصید و هرگز آن‌ها را از من نخواهید شنید.
احمد بن حنبل در ادامه می‌گوید كه همین روایت را محمود بن غيلان برای من نقل كرده است كه شعبه گفته كه اگر آن‌ها را نقل كنم، همه شما رافضی (شیعه) خواهید شد. ابو عبد الرحمن (عبد الله بن احمد بن حنبل) گفته: اين تعبير درست‌تر است.
العلل و معرفة الرجال، تالیف احمد بن حنبل، جلد ۳، صفحه ۳۵۴-۳۵۵، چاپ دار الخانی
شرح حال شعبة بن الحجاج
شمس الدین ذهبی در شرح حال او می‌نویسد:
شعبة بن الحجاج بن الورد الحجة الحافظ شيخ الإسلام أبو بسطام الأزدي … بن المديني له نحو ألفي حديث وكان الثوري يقول شعبه أمير المؤمنين في الحديث وقال الشافعي لولا شعبه لما عرف الحديث بالعراق قال أبو بكر البكراوي ما رأيت أحدا أعبد لله من شعبه…
شعبه بن حجاج حجت و حافظ (بیش از سیصد هزار حدیث حفظ بود) و شیخ الاسلام بود. ابن مدینی گفته که او دو هزار حدیث نقل کرده است. ثوری گفته كه او در علم حدیث «امیر المومنین» بود. شافعی گفته كه اگر شعبه نبود، کسی در عراق حدیث را نمی‌شناخت. ابو بکر بکراوی گفته که کسی را ندیده است كه به اندازه شعبه خداوند را عبادت کند !!! ….
تذکرة الحفاظ، تالیف ذهبی، جلد ۱، صفحه ۱۹۳، چاپ دائرة المعارف العثمانیة
بله، اگر دستان امانت‌دار اجازه می‌دادند، الآن همه بشریت در صراط مستقیم الهی بودند و این خیانت‌ها باعث شده است كه امت اسلامی به هفتاد و سه فرقه تقسیم شوند و …
این شخص که گفته‌اند از همه عابدتر بوده، این خیانت بزرگ را کرده است، دیگرانی که به اندازه او نبوده‌اند، چه خیانت‌هایی کرده‌اند، خدا می‌داند !!!!
الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولاية أمير المؤمنين عليه السلام.
امیر المومنین علیه السلام موذن روز قیامت و لعن‌کننده بر غاصبین ولایت (به روایت اهل تسنن)
«فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللهِ عَلَى الظَّالِمِين» (اعراف / ۴۴)
روز رستاخیز، موذن بین جمعیت ندا مى‌دهد: لعنت خدا بر ظالمین!
حاکم حسکانی از علمای بزرگ اهل تسنن در تفسیر این آیه می‌نویسد:
فرات بن إبراهيم الكوفي قال حدثني علي بن عتاب، قال حدثنا جعفر بن عبد الله، قال حدثنا محمد بن عمر، عن يحيى بن راشد، عن كامل عن أبي صالح: عن ابن عباس قال إن لعلي بن أبي طالب في كتاب الله أسماء لا يعرفها الناس |منها| قوله فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ فهو المؤذن بينهم يقول ألا لعنة الله على الذين كذبوا بولايتي و استخفوا بحقي.
ابن عباس گفت که مولا علی علیه السلام در مورد این آیه فرمودند: من آن موذن روز رستاخیز هستم، لعنت خدا بر کسانی که ولایت مرا تکذیب نموده و حق مرا تضعیف کردند.
شواهد التنزیل، تالیف حاکم حسکانی، جلد ۱، صفحه ۲۰۲-۲۰۳، حدیث ۲۶۲،
ذهبی از متعصبین علمای بزرگ اهل تسنن در باره حاکم حسکانی می نویسد:
القاضي المحدث ... الحاكم ... [ الحافظ ] شيخ متقن ذو عناية تامة بعلم الحديث ، وهو من ذرية الأمير عبد الله بن عامر بن كريز الذي افتتح خراسان زمن عثمان وكان معمرا عالي الاسناد ، صنف [ في الأبواب ] وجمع وحدث ... وما زال يسمع ويجمع ويفيد.
قاضی، محدث، حاکم، حافظ، شیخ متقن و دارای عنایت تمام به حدیث. او از ذریه ی امیر عبد الله بن عامر بن کریز است که در زمان عثمان خراسان را فتح نمود. فردی سالخورده بود که در حدیث گرفتن از او مقام بالائی داشت. در باب های مختلف تالیف نمود و احادیث را جمع و نقل کرد. پیوسته حدیث می شنید و جمع می کرد و نفع می رساند.
تذکرة الحفاظ، تالیف ذهبی، صفحه ۱۲۰۰
راه رفتن دشمنان امیر المومنین علیه السلام بر روی زمین حرام است (به روایت اهل تسنن)
جوینی از علمای بزرگ اهل تسنن روایت کرده است:
٦٤- أنبأني الشيخ تاج الدين علي بن أنجب أبو طالب الخازن البغدادي بها، عن جدي شيخ الإسلام جمال السنة أبي عبد اللّه محمد بن حمويه بن محمد الجويني بواسطة واحدة قال: أنبأني شيخ الشيوخ ضياء الدين أبو أحمد عبد الوهاب بن علي إجازة، عن شيخ الإسلام إجازة عن الشيخ أبي الحسن علي بن أحمد المديني إجازة، قال: أنبأنا الشيخ أبو عبد الرحمن محمد بن الحسن بن موسى السلامي إجازة و إملاء، قال:حدثنا أبو المفضّل: محمّد بن عبد اللّه الشيباني، حدثنا محمد بن يزيد بن أبي الأزهر البوشنجي النحوي أنبأنا أبو هاشم داوود بن القاسم بن إسحاق بن عبد اللّه بن جعفر بن أبي طالب حدثنا أبي القاسم بن إسحاق، حدّثني أبي إسحاق بن عبد اللّه قال: سمعت أبي عبد اللّه بن جعفر يحدث علي بن الحسين صلوات اللّه عليهما، قال: سمعت عمي أمير المؤمنين علي بن أبي طالب عليه السّلام يقول: قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: يا علي إِنَّ الْأَرْضَ لِلّٰهِ يُورِثُهٰا مَنْ يَشٰاءُ، مِنْ عِبٰادِهِ، و إنّه أوحى إليّ أن أزوجك فاطمة على خمس الأرض فهي صداقها، فمن مشى على الأرض و هو لكم مبغض فالأرض حرام عليه أن يمشي عليها .
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به امیر المومنین (علیه السلام) فرمودند: به درستی که خداوند فاطمه سلام الله علیها را به ازدواج تو در آورد و مهریه او را همه زمین قرار داد. پس هر کس روی زمین راه رود و با تو دشمن باشد راه رفتن او حرام می‌باشد.
فرائد السمطین، تالیف جوینی، جلد ۱، صفحه ۹۴-۹۵، حدیث ۶۴، چاپ دار الحبیب
بر دشمنان امیر المومنین علیه السلام لعنت
نام امیر المومنین علیه السلام بر ساق عرش (به روایت اهل تسنن)
ابن مغازلی و جوینی از علمای اهل تسنن روایت کرده‌اند:
أخبرنا محمد بن أحمد بن سهل النحوي إذناً قال: أخبرنا أبو الحسين محمد بن أحمد بن الطيب بن كماري الفقيه قال حدثنا العباد، قال: حدثنا محمد بن إسحاق، قال حدثنا أبو بكر الغرافي، قال: حدثنا إسماعيل ابن علية يرفعه إلى أبي الحمراء قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول: «لما أسري بي إلى السماء رأيت على ساق العرش الأيمن: أنا وحدي لا إله غيري غرست جنة عدن بيدي، محمد صفوتي أيدته بعلي».
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: وقتی به آسمان برده شدم، دیدم که بر ساق راست عرش نوشته شده بود: من خدای یگانه‌ای هستم که معبود دیگری با من نیست؛ بهشت جاودان را به دست خودم کشت نمودم و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) برگزیده‌ی من است که او را به وسیله‌ی علی (علیه السلام) تایید و کمک کردم.
مناقب امیر المومنین علی بن ابی طالب (علیهما السلام)، تألیف ابن مغازلی، صفحه ۶۹
فرائد السمطین، تالیف جوینی، جلد ۱، صفحه ۲۳۷
