محبت امیر المومنین علیه السلام و پل صراط

محبت امیر المومنین علیه السلام و پل صراط

مرحوم شیخ صدوق روایت کرده است:

حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ هِشَامِ بْنِ حَمْزَةَ الثُّمَالِيِ‏ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ آبَائِهِ علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و اله لِعَلِيٍّ علیه السلام مَا ثَبَتَ حُبُّكَ فِي قَلْبِ امْرِئٍ مُؤْمِنٍ فَزَلَّتْ بِهِ قَدَمُهُ عَلَى الصِّرَاطِ إِلَّا ثَبَتَ لَهُ قَدَمٌ حَتَّى أَدْخَلَهُ اللَّهُ بِحُبِّكَ الْجَنَّةَ.

رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیر المومنین علیه السلام فرمودند: محبت تو در دل مومنی جای نگرفته مگر اینکه خداوند او را از لغزش بر پل صراط نگهداری خواهد کرد و قدم‌های او را استوار خواهد نمود و به خاطر محبت تو او را به بهشت خواهد برد.

مصنفات الشیخ الصدوق، فضائل الشیعة، حدیث ۴، چاپ مکتبة پارسا

مقتل حضرت رقیه سلام الله علیها به روایت عماد الدین طبری در کتاب کامل بهائی

مقتل حضرت رقیه سلام الله علیها به روایت عماد الدین طبری در کتاب کامل بهائی

عالم بزرگ شیعه، محدث جلیل القدر عماد الدین طبری رضوان الله علیه در کتاب شریف کامل بهائی آورده است:

زنان خاندان نبوت در حالت اسیری، حال مردان که در کربلا شهید شده بودند را بر پسران و دختران ایشان پوشیده می‌داشتند، و هر کودکی را وعده‌ها می‌دادند که پدر تو به فلان سفر رفته و باز می‌آید؛ تا ایشان را به خانه یزید آوردند.‍ دخترکی بود چهار ساله شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدر من حسین کجاست؟ این ساعت او را به خواب دیدم. زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست، یزید خفته بود از خواب بیدار شد و حال تفحص می‌کرد، خبر بردند که حال چنین است. آن لعین در حال گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین سر بیاوردند، آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز جان به حق تسلیم کرد.

کامل بهائی، تالیف عماد الدین طبری، صفحه ۵۲۳، چاپ انتشارات مرتضوی

اللهم العن يزيد و اتباعه حتی ترضي اهل بيت النبوة صلوات الله عليهم

حضرت امیر المومنین علیه السلام دروازه ایمان

حضرت امیر المومنین علیه السلام دروازه ایمان

ثقة الاسلام کلینی قدس الله روحه الشریف روایت کرده است:

الحسين بن محمد، عن معلى بن محمد، عن الوشاء، عن عبد الله بن سنان، عن أبي حمزة قال: سمعت أبا جعفر عليه السلام يقول: إن عليا عليه السلام باب فتحه الله، فمن دخله كان مؤمنا ومن خرج منه كان كافرا ومن لم يدخل فيه ولم يخرج منه كان في الطبقة الذين قال الله تبارك وتعالى: لي فيهم المشيئة.

ابو حمزه گفت: شنيدم امام باقر عليه السلام می‌فرمود: همانا حضرت امیر المومنین علیه السلام دری است كه خدا آن را به روى بندگانش گشوده، هر كه از آن در وارد شود مومن است و هر كه از آن خارج شود كافر است، و هر كس نه داخل شود و نه خارج شود در زمره كسانى است كه خداى تبارک و تعالى در باره ايشان فرموده است: من در باره آن‌ها به خواست خود رفتار كنم.

الكافی، تالیف ثقة الاسلام کلینی، جلد ‏۱، صفحه ۴۳۷، حدیث ۸، چاپ دار الکتب الاسلامیة

نعمت ولایت اهل بیت علیهم السلام

نعمت ولایت اهل بیت علیهم السلام

مرحوم شیخ طوسی روایت کرده است که حضرت امام موسی کاظم علیه السلام در حالی که صورت مبارک خود را بر زمین می‌نهاد فرمودند:

اللهم! لا تسلبني ما أنعمت به علي من ولايتك وولاية محمد وال محمد عليه وعليهم السلام.

پرودگارا نعمت ولایت خود و ولایت محمد و آل محمد علیهم السلام را که به من مرحمت فرموده‌ای از من نگیر.

مصباح المتهجد، تالیف شیخ طوسی، صفحه ۷۹، چاپ موسسه فقه الشیعة

الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة امير المومنين و الائمة المعصومین عليهم السلام

شهادت خاندان نبوت علیهم السلام در کلام حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله

شهادت خاندان نبوت علیهم السلام در کلام حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله

ابی مخنف رضوان الله علیه عالم و مورخ نامی شیعه می‌نویسد:

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام راوی است از جد بزرگوار خود محمد مصطفی صلی الله علیه و آله که فرمود به خواجه کائنات و سرور مخلوقات علی بن ابی طالب علیهما السلام که یا علی، بدان و آگاه باش که من از این دنیای فانی و دون سفر کنم و امت بی‌وفای من نان و نمک مرا فراموش کنند و لگد بر شکم دخترم فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها خواهند زد چنانکه محسن در بطن مبارکش شهید شود و چون خصومت آورند، حرامزاده‌ی در میان امت تو پیدا شود و تیغ بر روی تو و فرزندان تو بکشند. اول کسی که با تو حرب کند معاویه علیه اللعنه باشد. یا علی، لعنت کن بر آن سه خارجی (ابو بکر و عمر و عثمان) که خون فرزندان من در گردن آن‌هاست و چون مدت من تمام شود ولی و وصی من و پسر عم من و داماد من و شیر خدا تویی و جانشین من تو خواهی بود. چون روزگار به تو تمام شود، شخصی از جانب یمن بیاید و نام او ابن ملجم باشد تو را ضربت رساند و شهید کند و جناب امام حسن علیه السلام را جعده ملعونه الماس (نوعی زهر) دهد چنانکه هفتاد و دو پاره‌ی جگرش پاره پاره از حلق مبارک وی برون آید و وی را بدین زاری شهید خواهند کرد. چون مدت امام حسن علیه السلام منتهی کرد، خوارجان کوفه نامه‌های خلاف خواهند نوشت و حسین مرا از کوی و خانه‌ی من برون خواهند برد و چون به زمین کربلا رسد، خوارجان وی را شهید نمایند. چون نوبت به امام زین العابدین علیه السلام برسد، خالد بن عبد الملک مروان علیه اللعنه وی را شهید کند و اولاد امام حسین علیهم السلام را خوارجان متفرق سازند و هر یک را به ولایتی شهید خواهند کرد و چون نوبت به امام محمد باقر علیه السلام رسد، او را هشام بن عبد الملک علیه اللعنه شهید خواهد کرد و اولاد امام زین العالدین علیه السلام نیز به ظلم هشام روی به اطراف و جوانب نهند و هر یک را در شهری شهید کنند و اولاد امام محمد باقر علیهم السلام به دست حجاج بن یوسف علیه اللعنه کشته خواهند شد. امام جعفر صادق علیه السلام را منصور علیه اللعنه شهید خواهد کرد. اما اولاد آن حضرت را در همان عصر شهید خواهند کرد و امام علی بن موسی الرضا علیهما السلام را مامون به زهر شهید خواهد کرد و امام محمد تقی علیه السلام به دست زن خود ام الفضل علیها اللعنها کشته خواهد شد و او را زهر خواهد داد و اولاد آن حضرت به دست معتصم بن هارون علیه اللعنه کشته خواهند شد. اما امام علی نقی علیه السلام را متوکل علیه اللعنه شهید خواهد کرد و اولاد آن حضرت به دست همان خوارج کشته خواهند شد. اما امام حسن عسکری علیه السلام را معتصم علیه اللعنه شهید خواهد کرد و او را یک فرزند خواهد بود که کنیت او کنیت من و اسم او اسم من و القاب او القاب من است و مرا ابو القاسم گویند و او را هادی گویند و در آن عصر که ظهور کند، عالم را از نور پروردگار منور سازد چنانکه پر شده باشد از ظلم. چون امیر المومنین علیه السلام این سخنان را بشنید، زار زار بگریست و گفت: یا رسول الله، در حق فرزندان من چندان جفا و محنت و مصیبت و ستم رخ روی دهد از امت تو در حق ایشان و رحم نخواهند کرد. حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله آب از دیده‌ی مبارک بگردانید و سر به سوی آسمان کرد و گفت: الها ملکا پادشاها، هر که در حق اولاد من جفا کند تو آن قوم را رحمت نکن.

بحر الانساب، نسخه خطی، تالیف ابی مخنف، با ترجمه فارسی سید مرتضی رازی، صفحه ۱-۳