حلاج در کلام مقدس اردبیلی رضوان الله علیه
علامه کبیر احمد مقدس اردبیلی قدس الله روحه الشریف از علمای بزرگ شیعه می‌نویسد:
حسین بن منصور حلاج رسوائی را از بایزید هم گذرانیده، کفر و الحاد خود را بی‌آنکه پلاس پوشاند ظاهر گردانید و توقیع بر لعن او بیرون آمد و از جمله کسانی که فتوی به قتل او نوشته‌اند یکی حسین بن روح است که از وکلای حضرت صاحب الامر علیه السلام است.
حدیقة الشیعة، تالیف مقدس اردبیلی، جلد ۲، صفحه ۷۴۵، چاپ انتشارات انصاریان
حلاج مدعی دروغین نیابت امام زمان عجل الله فرجه
شیخ طوسی رضوان الله علیه می‌نویسد:
ذكر المذمومين الذين ادعوا البابية - لعنهم الله - ... و منهم الحسين بن منصور الحلاج.
ذکر مذمومینی که به دروغ ادعای بابیت و سفارت کردند که خدا ایشان را لعنت کند ... و از آن‌هاست حسین بن منصور حلاج.
الغیبة، تالیف شیخ طوسی، صفحه ۲۴۹، چاپ منشورات الفجر بیروت
سخن علامه مجلسی رضوان الله علیه با آن شیعیانی که دنباله‌رو صوفیه شده‌اند:
پس اگر اعتقاد به روز جزا داری امروز حجت خود را درست کن که چون فردا حق تعالی از تو حجت طلبد جواب شافی و عذر پسندیده داشته باشی، و نمی‌دانم بعد از ورود احادیث صحیحه از اهل بیت رسالت علیهم السلام و شهادت این بزرگواران از علمای شیعه رضوان الله علیهم بر بطلان این طائفه و طریقه ایشان در متابعت ایشان نزد حق تعالی چه عذر خواهی داشت؟! آیا خواهی گفت متابعت حسن بصری کردم که چند حدیث در لعن او وارد شده است؟ یا متابعت سفیان ثوری کردم که با امام جعفر صادق علیه السلام دشمنی می‌کرده و پیوسته معارض آن حضرت می‌شده است، و بعضی احوال او را در اول کتاب بیان کردیم، یا متابعت غزالی را عذر خود خواهی گفت که به یقین ناصبی بوده! و می‌گوید در کتاب‌های خود، به همان معنا که مرتضی علی امام است، من هم امامم! و می‌گوید: هر کس یزید را لعنت می‌کند گناهکار است، و کتاب‌ها در لعن و رد شیعه نوشته، مانند کتاب «المنقذ من الضلال» و غیر آن، یا متابعت برادر ملعونش احمد غزالی را حجت خواهی کرد که می‌گوید: شیطان از اکابر اولیاء الله است؟! یا ملای رومی را شفیع خواهی کرد که می‌گوید: ابن ملجم را حضرت امیر المومنین علیه السلام شفاعت می‌کند، و به بهشت خواهد رفت، و حضرت امیر به او گفت که: تو گناهی نداری چنین مقدر شده بود و تو در آن عمل مجبور بودی! و می‌گوید: چون که بی‌رنگی اسیر رنگ شد موسئی با موسئی در جنگ شد و در هیچ صفحه از صفحه های مثنوی نیست که اشعار به جبر یا وحدت وجود یا سقوط عبادات یا غیر آنها از اعتقادات فاسد نکرده باشد. و چنانکه مشهور است و پیروانش قبول دارند ساز و دف و نی شنیدن را عبادت می‌دانسته است یا پناه به محی الدین (ابن عربی) خواهی برد که هرزه‌هایش را در اول و آخر این کتاب شنیدی، و می‌گوید جمعی از اولیاء الله هستند که رافضیان (شیعیان) را به صورت خوک می‌بینند، و می‌گوید به معراج که رفتم مرتبه علی را از مرتبه ابو بکر و عمر و عثمان پست‌تر دیدم! و ابو بکر را در عرش دیدم! چون برگشتم به علی گفتم چون بود که در دنیا دعوی می‌کردی که من از آنها بهترم الحال دیدم مرتبه تو را که از همه پست‌تری!! و او و غیر او از این تزریقات بسیار دارند که متوجه آنها شدن موجب طول سخن می‌شود.
عین الحیات، تالیف علامه مجلسی، جلد ۲، صفحه ۴۵۷-۴۵۸، چاپ انتشارات انوار الهدی
ابن عربی (از اقطاب فرقه صوفیه) مقام امام امیر المومنین علی علیه السلام را از خلفای غاصب ثلاثه پایین‌تر می‌داند
ابن عربی می‌گوید: دیدم که در معراج مرتبه‌ی على (علیه السلام) پایین‌تر از ابو بکر و عمر و عثمان است و ابو بکر را در عرش دیدم، وقتی که برگشتم به على (علیه السلام) گفتم که چگونه تو در دنیا ادعا می‌کردی که از ایشان برتری، حال آنکه من دیدم تو از آنها پایین‌تری؟!
ابن عربی از نگاهی دیگر، تألیف سید محسن طیب نیا، صفحه ۴۰۷
پر واضح است کسی که اینگونه سخن بگوید ذره‌ای از عظمت مولانا علی بن ابی طالب علیهما السلام را درک نکرده است و از آنجا که امیر المومنین علیه السلام دروازه‌ی علم نبی صلی الله علیه و آله است، ابن عربی با انکار مقامات امام امیر المومنین علیه السلام تمام باب‌های معرفت را به سوی خود مسدود نموده است.