تقویم شیعه: بیست و نهم جمادی الثانی

تقویم شیعه

بیست و نهم جمادی الثانی

وفات (شهادت) حضرت ام کلثوم علیها السلام

جناب ام کلثوم علیها السلام، چهار ماه پس از بازگشت از کربلا به مدینه از دنیا رفتند. پدرشان مولی الموحدین امیر المؤمنین علیه السلام و مادرشان حضرت زهرای مرضیه علیها السلام است. صاحب ریاحین الشریعة به نقل از اعیان الشیعة می‌فرماید: امیر المؤمنین علیه السلام آن مخدره را به عون بن جعفر طیار تزویج نمودند. آنچه در مورد ازدواج ام کلثوم علیها السلام با غیر عون بن جعفر نقل شده از بافته‌های مخالفین است. آن حضرت در واقعه جانسوز کربلا حضور داشتند و بعد از شهادت امام حسین علیه السلام و اهل بیت و اصحابشان در کنار خواهرشان حضر زینب علیها السلام از بانوان و یتیمان محافظت می‌نمود، و اشعار آن حضرت در فراق برادر در کربلا مشهور و جانسوز است. پس از عاشورا که بانوان به اسارت کوفه و شام رفتند. خطبه‌ی آن حضرت در شهر کوفه و مجلس ابن زیاد، اشعار آن حضرت در قادسیه و قنسرین، اثر دعای آن حضرت در سیبور و بعلبک، کلمات آن جناب با شمر هنگام ورود به دروازه شام، مرثیه های حضرت در اربعین و مراجعت به مدینه، دلالت بر عظمت و شجاعت و صبر آن مخدره دارد. سرانجام بعد از چهار ماه از ورود به مدینه با دلی پر از غم و اندوه در مصائب کربلا بالأخص شهادت سید الشهداء علیه السلام رحلت نمود و در مدینه منوره دفن شد. به قولی رحلت آن حضرت در ۲۱ ماه جمادی الثانی بوده است.

۲- وفات (شهادت) حضرت سید محمد فرزند امام هادی علیهما السلام

حضرت سید محمد فرزند امام هادی علیه السلام در سال ۲۵۲ هجری قمری در سامراء از دنیا رفت. آن حضرت را ابو جعفر و ابو عیل و سید محمد بعاج نیز می‌گفتند. جلالت قدر و منزلت او به حدی بود که عده‌ای از شیعیان گمان می‌کردند بعد از امام هادی علیه السلام آن بزرگوار امام خواهد بود، ولی با رحلت ایشان در زمان پدر بزرگوارش بر همه معلوم شد که امام حسن عسکری علیه السلام امام پس از ایشان است. امام عسکری علیه السلام به جناب سید محمد علیه السلام علاقه وافری داشت، به حدی که هنگام رحلت او گریبان چاک کرد. بعد از رحلت، آن حضرت را در آبادی به نام بلد، در شش فرسخی سامراء دفن نمودند، که هم اکنون قبر او در آنجا معروف است. کرامات زیادی از آن حضرت مشاهده شده، و هم اکنون دارای گنبد و صحن و غرفه های متعدد است، و دوستان اهل بیت علیهم السلام به زیارت آن بزرگوار مشرف می شوند. نسب سادات آل بعاج در عراق و خوزستان به علی و احمد فرزندان سید محمد بعاج منتهی می‌شود.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۷۷-۱۷۹

تقویم شیعه: بیست و هفتم جمادی الثانی

تقویم شیعه

بیست و هفتم جمادی الثانی

شهادت سلطان علی بن محمد الباقر علیهما السلام

در این روز در سال ۱۱۶ هجری قمری جناب ابو الحسن سلطان علی فرزند امام باقر علیه السلام در اردهال کاشان به شهادت رسید.

عده‌ای از دوستان اهل بیت علیهم السلام از اهالی چهل حصاران و فین کاشان نامه‌ای خدمت امام باقر علیه السلام نوشتند، که چون ما از محضر شما دور هستیم یکی از آقازادگان خود را برای راهنمایی و تربیت ما و تعلیم احکام به جانب ما بفرستید. آن حضرت فرزند بزرگوار خود، جناب علی بن محمد علیه السلام را با رسولان فرستاده، روانه‌ی کاشان کردند؛ و اسباب سفر آن حضرت را برادرش امام صادق علیه السلام فراهم نمودند. هنگام ورود آن حضرت، در فین حدود شش هزار نفر برای استقبال آمدند. حضرت مدتی در جاسب و خاوه مشغول هدایت مردم بودند، و بیشتر در مسجد جامع کاشانی - که فعلاً در کوی میدان کهنه واقع است - مشغول عبادت بودند و شیعیان برای ادای نماز جمعه خدمتش مشرف می‌شدند، و کرامات زیادی مشاهده می‌نمودند. آن حضرت نامه‌هایی برای پدر بزرگوارش به مدینه می‌فرستاد و حالات خود و شیعیان را بیان می‌فرمود، تا در سال ۱۴۴ هجری قمری خبر شهادت پدر بزرگوارش به آن حضرت رسید و بعد از سه سال از شهادت پدر بزرگوارش در سال ۱۱۶ هجری قمری، مخالفین آن حضرت را به عده‌ای از دوستان و موالیان و منسوبین به آن حضرت شهید کردند.

از آنجا که ۲۷ جمادی الثانی در سال شهادت آن حضرت مصادف با ۱۷ مهر ماه شمسی بوده، هر سال به مناسبت سالگرد آن حضرت در جمعه دوم مهرماه مراسم قالی شویان همراه با عزاداری با شکوهی کنار قبر مطهرش برگزار می‌شود. هم اکنون در سرداب زیر ضریح مقدس آن حضرت، بدن مبارک حدود صد نفر از آن شهدای بزرگوار تازه و سالم هست، که مرحوم آیة الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی مشاهده فرموده‌اند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۷۶-۱۷۷

تقویم شیعه: بیست و دوم جمادی الثانی

تقویم شیعه

بیست و دوم جمادی الثانی

مرگ ابو بکر

در شب سه شنبه ۲۲ جمادی الثانی در سال ۱۳ هجری قمری عبد الله بن عثمان معروف به ابو بکر بن ابی قحافه در سن ۶۷ سالگی، از این جهان به سوی سزای اعمالش رخت بربست. به قولی مرگ ابوبکر در ۲۷ جمادی الثانی بوده است. او مدت دو سال و سه ماه و بیست و دو روز غاصب خلافت بود، و اولین کسی بود که بعد از شهادت پیامبر صلی الله علیه و آله به انتخاب اعضای سقیفه بنی ساعده خلیفه شد. انتخاب ابو بکر به گونه‌ای بی‌حساب بود که عمر با آنکه خود گرداننده برنامه سقیفه بود می‌گوید: بیعت با ابو بکر امری بدون تدبیر و مشورت و دقت بود، مثل زمان جاهلیت، که خداوند مسلمانان را از شر آن محفوظ داشت. هر کس چنین کاری را تکرار کند او را بکشید. 

اهل سنت در علت مرگ او نوشته‌اند: ابو بکر در روز دوشنبه ۷ جمادی الآخر غسل کرده بود، و آن روز هوا سرد بود. به این دلیل سرما خورد و تب کرد، ۱۵ روز این تب ادامه داشت، و به نماز نمی‌رفت، تا در شب سه شنبه ۲۲ جمادی الآخر بعد از آنکه خلافت را به عمر واگذار کرد، مرد. قبل از وفات عثمان را برای نوشتن وصیت‌نامه‌ای درباره خلافت طلب کرد که امر خلافت بعد از ابو بکر با عمر بن خطاب باشد. او کلمه‌ای گفت و بیهوش شد، و بقیه را عثمان از پیش خود نوشت که امر خلافت با عمر است. ابو بکر به هوش آمد و عثمان را دعا کرد که آنچه او می‌خواسته نوشته است. 

باید پرسید: چرا هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله در روزهای آخر عمر کاغذ و قلم خواست تا وصی بعد از خود را به امر خداوند معین کند نسبت هذیان به آن مقام معظم دادند؟ 

ابو بکر هنگام مرگ کلماتی گفت. از جمله اینکه: کاش تفتیش خانه فاطمه و علی علیهم السلام نمی‌کردم. همان تفتیشی که شهادت پاره تن پیامبر صلی الله علیه و آله را به همراه داشت؟

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۷۴-۱۷۵

تقویم شیعه: بیستم جمادی الثانی

تقویم شیعه

بیستم جمادی الثانی

ولادت حضرت زهرا علیها السلام

در چنین روزی حضرت حوراء انسیه عذراء بتول ام ابیها حضرت فاطمه زهرا علیها السلام در سال پنجم بعثت در مکه مکرمه به دنیا آمد. بنا بر قولی ولادت حضرت در دهم جمادی الآخر است.

انعقاد نطفه حضرت فاطمه علیها السلام

داستان انعقاد نطفه حضرت فاطمه زهرا علیها السلام مراحلی دارد که ذیلاً خلاصه آن آورده می‌شود:

۱- در شب معراج خداوند سیبی به پیامبر صلی الله علیه و آله هدیه داد که از عظمت خلقت و بوی و رنگ و زیبایی آن ملائکه تعجب کردند. خداوند امر فرمود تا پیامبر صلی الله علیه و آله آن را میل کند. هنگامی که آن سیب را شکافت، نوری از آن درخشید. جبرئیل گفت: بخور یا رسول الله، که این نور منصوره فاطمه، دختری است که از صلب تو خارج می شود. در بعضی روایات است که از رطب بهشتی هم خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله میل فرمودند.

۲- در دهم شعبان سال چهارم جبرئیل علیه السلام بر پیامبر صلی الله علیه و آله در ابطح نازل شد و فرمان کناره گیری از حضرت خدیجه علیها السلام را به مدت چهل روز - به عنوان مقدمه حمل حضرت زهرا علیها السلام - ابلاغ فرمود. با اینکه آن حضرت علاقه وافری به حضرت خدیجه علیها السلام داشت و این کار برای آن حضرت پر مشقت بود، ولی برای خدیجه علیها السلام پیغام داد که مدتی به منزل نمی‌آیم و به منزل فاطمه بنت اسد علیها السلام می‌روم. شب‌ها در را ببند و در بستر آسایش کن. پیامبر صلی الله علیه و آله شب‌ها به منزل فاطمه بنت اسد صلی الله علیه و آله می‌آمدند. هر شب هنگام افطار، خرما و انگور و غذای بهشتی می‌آوردند. با آب بهشتی و حوله دست آن حضرت را شسته و تمیز می‌کردند. امیر المومنین علیه السلام حسب دستور پیامبر صلی الله علیه و آله جلوی در می‌نشست که کسی نیاید و در آن غذا با پیامبر صلی الله علیه و آله شریک شود. در شب چهلم دستور رسید به خانه‌ی خدیجه علیها السلام برو که خداوند به خود سوگند خورده که امشب از صلب تو ذریه‌ی پاک و طیبه‌ای بیافریند. حضرت از جا برخواسته و به منزل خدیجه علیها السلام آمدند.  حضرت خدیجه علیها السلام می‌فرماید: سوگند به آن کسی که آسمان را برافراشته و آب را از زمین جوشانیده، حضرت از من دور نشده بود که سنگینی وجود فاطمه علیها السلام را در خود احساس کردم.

دوران بارداری حضرت خدیجه علیها السلام

هنگامی که حضرت خدیجه علیها السلام دوران آبستنی خود را می‌گذراند، حضرت فاطمه علیها السلام از داخل شکم با مادر صحبت می‌فرمود، و او را دلداری می‌داد و به صبر و پایداری دعوت می‌فرمود. پیامبر صلی الله علیه و آله به خدیجه علیها السلام فرمودند: جبرئیل به من بشارت داد که این مولود دختر است، و او موجودی پاک و بابرکت است، خداوند متعال نسل و ذریه‌ی مرا از او قرار می‌دهد، و از نسل او امامانی در امت قرار خواهد داد که بعد از پایان یافتن وحی او، جانشینانش در روی زمین باشند. هنگام ظاهر شدن آثار وضع حمل، سراغ زنان قریش فرستادند، ولی کسی برای کمک نیامد، چه اینکه آنها راضی به ازدواج حضرت خدیجه علیها السلام با پیامبر صلی الله علیه و آله نبودند، و خدیجه علیها السلام از این برخورد آن‌ها غمناک شد. در همین حال چهار زن بلند بالا که شبیه زنان بنی هاشم بودند بر او وارد شدند. یکی از آنان به او گفت:ای خدیجه، غمگین مباش که ما فرستادگان پروردگان تو هستیم. ما خواهران تو هستیم، من ساره هستم، و این آسیه دختر مزاحم و همنشین تو در بهشت و این مریم دختر عمران و این صفوراء دختر شعیب است. خداوند ما را نزد تو فرستاده تا در کارهای مربوط به زنان به تو کمک کنیم. یکی از آنان در سمت راست او، و دیگری در سمت چپش، و سومی پیش روی آن حضرت، و چهارمی پشت سر او نشستند.

حضرت فاطمه علیها السلام به دنیا آمد

علیا مخدره خدیجه علیها السلام، حضرت فاطمه زهرا علیها السلام را پاک و پاکیزه بر زمین نهاد. در این هنگام نوری از وجودش درخشید که تمام خانه‌های مکه را روشن کرد، و این نور در شرق و غرب درخشش نمود. بانویی که پیش روی خدیجه علیها السلام بود، حضرت فاطمه علیها السلام را برداشت و با آب کوثر شستشو داد، و پارچه سفیدی که از شیر سفیدتر و از مشک و عنبر خوشبوتر بود بیرون آورد. یکی را بر بدن او پیچیده و دیگری را بر سرش انداخت و سپس از او خواست که سخن بگوید. حضرت فاطمه علیها السلام لب به سخن گشود، و فرمود: اشهد ان لا اله الا الله، و ان أبی رسول الله سید الانبیاء و ان بعلی سید الاوصیاء و ان ولدی سید الأسباط: گواهی می دهم که جز الله خدایی نیست، و پدرم فرستاده خدا و سرور پیامبران است، و شوهرم سرور جانشینان و فرزندانم آقای نوادگان و اسباط هستند. بعد بر یکایک آنان سلام کرده و هر کدام را به اسم صدا زد. آنان بر چهره او تبسم کردند، و حور العین و بهشتیان یکدیگر را به ولادت حضرت فاطمه علیها السلام بشارت دادند. در آسمان نوری درخشان پدید آمد که ملائکه تا آن روز چنان نوری را ندیده بودند، و لذا نام حضرت را زهرا گذاشتند. بانویی که پیش روی خدیجه علیها السلام نشسته بود، به خدیجه علیها السلام گفت: او را پاک و پاکیزه و آراسته و با برکت در برگیر، که در نسل و ذریه‌اش برکت قرار داده شده است. 

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۷۰-۱۷۴

تقویم شیعه: نوزدهم جمادی الثانی

تقویم شیعه

نوزدهم جمادی الثانی

ازدواج حضرت عبد الله و آمنه علیهما السلام

روز ازدواج حضرت عبد الله و آمنه علیهما السلام و باردار شدن آن حضرت به رسول اکرم صلی الله علیه و آله) است. سزاوار است مومنین آن شب را تعظیم و احترام نمایند و به عبادت احیاء کنند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۶۹-۱۷۰