حدیث، شعر و فضائل اهل بیت علیهم السلام

تقویم شیعه

دهم رجب

۱- ولادت امام جواد علیه السلام

حضرت جواد الائمه علیه السلام بنا بر مشهور در دهم ماه رجب سال ۱۹۵ هجری قمری به دنیا آمده‌اند. اقوال دیگر در ولادت آن حضرت چنین است: ۱۷ ماه رمضان، ۱۵ ماه رمضان، آخر ذی القعده، به قولی هم در ۱۳ رجب ولادت آن حضرت واقع شده است. پدر بزرگوار آن حضرت امام رضا علیه السلام، و مادر آن حضرت جناب سبیکه یا دره است که حضرت رضا علیه السلام نام ایشان را خیزران نهادند. نام آن حضرت محمد، و کنیه ایشان ابو جعفر و مشهورترین القاب آن حضرت تقی و جواد است. حضرت رضا علیه السلام آن حضرت را به کنیه یاد می‌کردند، و می‌فرمودند: ابو جعفر به من نامه نوشته است، و نامه‌هایی که از آن حضرت می‌رسید در نهایت جلالت و زیبایی بود، و هنگامی که امام علیه السلام می‌خواستند نام برای امام جواد علیه السلام بنویسند آن حضرت را به بزرگی و احترام مورد خطاب قرار می‌دادند. یک روز در ایام کودکی حضرت جواد علیه السلام آن حضرت را نزد پدر بزرگوارش امام رضا علیه السلام آوردند. آن حضرت فرمودند: این مولودی است که برای شیعه مبارک‌تر از او به دنیا نیامده است، چرا که چهل سال و چند ماه از سن مبارک امام رضا علیه السلام گذشته بود و آن حضرت هنوز اولادی نداشتند، و بعضی از شیعیان در امر امامت نگران بودند، هنگامی که خداوند جواد الائمه علیه السلام را به مولایمان حضرت رضا علیه السلام داد، نگرانی و شک و تردید مردم بر طرف شد. آن حضرت شش فرزند داشت: ابو الحسن حضرت هادی علیه السلام، ابو طالب جناب زید، ابو جعفر جناب موسی مبرقع، حکیمه خاتون، خدیجه خاتون، ام کلثوم.

۲- ولادت حضرت علی اصغر علیه السلام

ولادت با سعادت حضرت باب الحوائج علی اصغر علیه السلام در این روز واقع شده است. با در نظر گرفتن اینکه آن حضرت در شش ماهگی در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید، ولادت حضرت مطابق این روز می شود. بعضی هم ولادت آن حضرت را در روز هشتم یا نهم ثبت کرده‌اند. نام شریف آن حضرت عبد الله مشهور به علی اصغر است. لقب شریفش باب الحوائج، رضیع، مذبوح من الاذن الی الاذن است. پدر بزرگوارش امام حسین (علیه السلام)، و مادر والامقامش حضرت رباب دختر امرء القیس کلبی است. قاتل آن حضرت، حرمله بن کاهل اسدی ملعون است که قلب امام حسین علیه السلام و اهل بیت و شیعیان، بلکه هر شنونده این مصیبت را سوزاند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۸۹-۱۹۱