حدیث، شعر و فضائل اهل بیت علیهم السلام

مرحوم شیخ صدوق روایت کرده است:

١- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَكِّلِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ السَّعْدَآبَادِيُّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (عليه السلام) قَالَ مَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ شَيْئاً أَبْغَضَ إِلَيْهِ مِنَ الْأَحْمَقِ لِأَنَّهُ سَلَبَهُ أَحَبَّ الْأَشْيَاءِ إِلَيْهِ وَ هُوَ الْعَقْلُ.

امام صادق علیه السلام فرمودند: «خداوند مخلوقی نیافریده که بیش از احمق مورد تنفرش باشد، چرا که احمق چیزی را از دست داده که بیش از همه چیز مورد پسند و علاقه خداست، و آن عقل است!»

علل الشرائع، تالیف شیخ صدوق، جلد ۱، صفحه ۱۰۱، باب ۸۸، حدیث ۱، چاپ انتشارات المکتبة الحیدریة