اشعار امیر المومنین علیه السلام بر سر آرامگاه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها

قطب الدین کیدری رضوان الله علیه روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام بر سر آرامگاه همسرش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها چنین سرودند:

كُنَّا كَزَوْجِ حَمَامَةٍ فِي أَيْكَةٍ
مُتَمَتِّعِينَ بِصِحَّةٍ وَ شَبَابٍ‌
دَخَلَ الزَّمَانُ بِنَا وَ فَرَّقَ بَيْنَنَا
إِنَّ الزَّمَانَ مُفَرِّقُ الْأَحْبَابِ‌
مَا لِي وَقَفْتُ عَلَى الْقُبُورِ مُسَلِّماً
قَبْرَ الْحَبِيبِ فَلَمْ يَرُدَّ جَوَابِي‌
أَ حَبِيبُ مَا لَكَ لَا تَرُدُّ جَوَابَنَا
أَ نَسِيتَ بَعْدِي خُلَّةَ الْأَحْبَابِ‌

دو کبوتر جوان بودیم بر بالای درختی، برخوردار از صحت و سلامت و جوانی.
آه! روزگار بین ما جدایی انداخت، راستی که روزگار عشاق و عزیزان را از یکدیگر جدا می‌کند.
چرا در قبرستان ایستاده‌ام و بر قبر حبیبم سلام می‌کنم و او پاسخ سلام مرا نمی‌دهد.
تو را چه می‌شود ای محبوب من که جواب سلامم را نمی‌دهی، مگر عشق سوزان قلبم را ای محبوبم از یاد برده‌ای؟

سپس ندایی از غیب (حضرت زهرا سلام الله علیها) چنین سرودند:

قَالَ الْحَبِيبُ وَ كَيْفَ لِي بِجَوَابِكُمْ‌
وَ أَنَا رَهِينُ جَنَادِلٍ وَ تُرَابٍ‌
أَكَلَ التُّرَابُ مَحَاسِنِي فَنَسِيتُكُمْ‌
وَ حُجِبْتُ عَنْ أَهْلِي وَ عَنْ أَتْرَابِي‌
فَعَلَيْكُمُ مِنَّا السَّلَامُ تَقَطَّعَتْ‌
عَنِّي وَ عَنْكُمْ خُلَّةُ الْأَحْبَابِ‌

محبوب می‌گوید: [علی جان] چگونه جواب سلامت را بدهم که من در رهن خاک قبرم هستم.
زیبایی‌های مرا خاک دربرگرفته، لذا فراموشت کردم و با همنشین‌ها و بستگان قطع ارتباط کردم.
از من بر شما سلام و درود باد و بدان که اکنون پیوند ما و شما گسسته است.

سپس امیر المومنین علیه السلام سرودند:

حَبِيبٌ لَيْسَ يَعْدِلُهُ حَبِيبُ‌
وَ مَا لِسِوَاهُ فِي قَلْبِي نَصِيبٌ‌
حَبِيبٌ غَابَ عَنْ عَيْنِي وَ جِسْمِي‌
وَ عَنْ قَلْبِي حَبِيبِي لَا يَغِيبُ‌

محبوبى كه حبيب ديگرى نمى‌تواند جاى او را بگيرد و همسنگ او در عشق و براى غير او در قلب من عشق و مهری نيست، از دستم رفت.
محبوبى كه از چشم و جسم من پنهان گرديده، اما از جان و دلم هرگز نخواهد رفت.

شَيْئَانِ لَوْ بَكَتِ الدِّمَاءُ عَلَيْهِمَا
عَيْنَايَ حَتَّى تُؤْذِنَا بِذَهَابٍ‌
لَمْ يَبْلُغَا الْمِعْشَارَ مِنْ حَقَّيْهِمَا
فَقْدُ الشَّبَابِ وَ فُرْقَةُ الْأَحْبَابِ‌

دو چیز است که اگر چشمان آدم آنقدر اشک بریزد تا نابود و سفید شوند،
یک دهم حق آن دو نعمت ادا نشده است، یکی از دست رفتن جوانی و دیگری جدایی از محبوب.

انوار العقول من اشعار وصی الرسول (دیوان امام علی علیه السلام)، گردآوری‌شده توسط قطب الدین کیدری، صفحه ۱۲۲-۱۲۴، چاپ دار المحجة البیضاء

مرده حقیقی...

قطب الدین کیدری رضوان الله علیه روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام در دیوان اشعار خود چنین سرودند:

ليس من مات فاستراح بميت
إنّما الميت ميت الأحياء

مرده آن نیست که جان داده و در خاک آرمیده، بلکه مرده آن است که در ظاهر زنده است، اما اثری از زندگی در وی باقی نمانده...

دیوان اشعار امام علی علیه السلام، گردآوری توسط قطب الدین کیدری، صفحه ۴۲، چاپ انتشارات اسوه

سوزنده‌تر از آتش دنیا

قطب الدین کیدری رضوان الله علیه روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام در دیوان اشعار خود چنین سرودند:

يعزُّونني قومٌ براءٌ من الصبرِ
وفي الصبرِ أَشياءٌ أمرٌّ من الصبرِ
يعزِّي المُعزِّي ثم يمضي لشأنهِ
ويبقى المعزَّى في أَحر من الجمرِ

مردمی که خودشان صبر ندارند به خاطر سنگینی مصیبت، می‌گویند صبر کن! در این صبر چیزهای تلخ‌تری هم هست و آن فراق است...
تسلیت‌دهنده، پس از تسلیت دنبال کار خود می‌رود و صاحب‌عزا در آتش فراق که سوزنده‌تر از آتش دنیاست، می‌سوزد.

دیوان اشعار امام علی علیه السلام، گردآوری توسط قطب الدین کیدری، ترجمه فارسی از احمد زمانیان، صفحه ۲۲۹، چاپ انتشارات اسوه

شعر حضرت امیر المومنین علیه السلام پیرامون گناهکاران

قطب الدین کیدری رضوان الله علیه روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام در دیوان اشعار خود چنین سرودند:

ألا صاحب الذنب لا تقنطنْ
فانَّ الالهَ رؤوف رؤوف
ولا ترحلنَّ بلا عدةٍ
فانَّ الطريق مخوف مخوف.

ای گناهکار، ناامید مباش که خداوند مهربان است، مهربان.
لیکن، هرگز بدون توشه کوچ مکن که راه ترسناک است، ترسناک.

دیوان اشعار امام علی علیه السلام، گردآوری توسط قطب الدین کیدری، ترجمه فارسی از دکتر ابوالقاسم امامی، صفحه ۳۷۲-۳۷۳، چاپ انتشارات اسوه