تقویم شیعه: بیست و دوم ربیع الثانی

تقویم شیعه

بیست و دوم ربیع الثانی

وفات جناب موسی مبرقع علیه السلام

جناب موسی مبرقع علیه السلام پسر حضرت جواد علیه السلام در سال ۲۹۶ هجری قمری در شب چهارشنبه در شهر قم وفات یافت. به نقلی وفات آن جناب در ۸ ربیع الثانی بوده است. بنا بر قول دیگری در ۱۴ ربیع الثانی وفات موسی مبرقع واقع شده است. قبر آن بزرگوار در چهل اختران قم خیابان آذر مشهور است. 

نام: موسی، کنیه: ابو جعفر، لقب: مبرقع که از فرط زیبایی بر جمال مبارک نقاب میزد. نام پدر: جواد الائمه علیه السلام و مادر آن حضرت کنیز بود.

ایشان از اولین سادات رضوی بود که در سال ۲۵۶ هجری قمری وارد قم گردید. او دائماً بر صورت خود برقعی (نقاب) داشت، ولی مردم عرب ساکن قم او را از قم بیرون کردند، و او به کاشان رفت و در آنجا مورد احترام قرار گرفت. بعد از آمدن ابو الصدیم حسین بن علی بن آدم و مرد دیگری از روسای قم، عرب‌های قم متوجه شدند موسی چه کسی بوده است، و آن بزرگوار را به قم باز گرداندند و خانه‌ای برای او آماده کردند. همچنین در روستاهای متعدد زمین و باغ برای او خریدند و خواهرانش زینب و ام محمد و میمونه، دختران حضرت جواد علیه السلام به قم آمدند، و بر او وارد شدند. هنگامی که جناب موسی مبرقع در قم از دنیا رفت، امیر قم عباس بن عمرو غنوی بر او نماز خواند، و در محل کنونی که در قم معروف است و قبلا خانه محمد بن حسن بن ابی خالد اشعری ملقب به شنبوله بود، دفن شد. کلینی رحمه الله در کافی به سند معتبر نقل کرده که جناب موسی مبرقع تولیت اوقاف را از جانب امام علیه السلام داشته‌اند.

تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۱۳۷-۱۳۸

هر حَنجره‌ای که از علی دَم بزند

هر حَنجره‌ای که از علی دَم بزند

آتش به دلِ عالَم و آدَم بزند

این آرزوی ماست که هِنگامِ مَمات

مولا زِ کَرَم سَری به ما هَم بزند

کامل‌ترین مردم از نظر عقل

کامل‌ترین مردم از نظر عقل

علي بن إبراهيم، عن أبيه، عن جعفر بن محمد الأشعري، عن عبيد الله الدهقان، عن درست، عن إبراهيم بن عبد الحميد قال: قال أبو عبد الله عليه السلام أكمل الناس عقلا أحسنهم خلقا.

حضرت صادق علیه السلام فرمودند: کامل‌ترین مردم از جهت عقل، خوش‌خلق‌ترین آن‌هاست.

الکافی، تالیف ثقة الاسلام کلینی رحمه الله، جلد ۱، کتاب العقل و الجهل، حدیث ۱۷

فهم دین ویژگی یاران و اصحاب اهل بیت علیهم السلام

فهم دین ویژگی یاران و اصحاب اهل بیت علیهم السلام

ثقة الاسلام کلینی رضوان الله علیه روایت کرده است:

أحمد بن إدريس، عن محمد بن حسان، عن إدريس بن الحسن، عن أبي إسحاق الكندي، عن بشير الدهان قال: قال أبو عبد الله عليه السلام: لا خير فيمن لا يتفقه من أصحابنا يا بشير! إن الرجل منهم إذا لم يستغن بفقهه احتاج إليهم  فإذا احتاج إليهم أدخلوه في باب ضلالتهم وهو لا يعلم.

حضرت امام صادق علیه السلام به بشیر الدهان فرمودند: هر یک از اصحاب ما که فهم دین ندارد خیری ندارد، ای بشیر هر مردی از ایشان که از نظر فهم دین بی‌نیاز نباشد به دیگران نیاز پیدا می‌کند و چون به آنان نیازمند شد او را در گمراهی خویش وارد کنند و او نفهمد.

الکافی، تالیف ثقة الاسلام کلینی، جلد ۱، باب صفت العلم و فضله و فضل العلماء، حدیث ۶

بیست حدیث کوتاه و جملات قصار از امیر المومنین علیه السلام در کتاب غرر الحکم تالیف مرحوم عبد الواحد آمدی (۳۴)

بیست حدیث کوتاه و جملات قصار از امیر المومنین علیه السلام در کتاب غرر الحکم تالیف مرحوم عبد الواحد آمدی (۳۴)

(٦٦١) الطّٰاعَةُ أوْقيٰ حِرْزٍ

فرمانبری خدا، نگهدارنده‌ترین پناه است.

(٦٦٢) القنٰاعَةُ أَبْقيٰ عِزٍّ

قناعت، پایدارترین عزت است.

(٦٦٣) العِلْمُ أَعْظَمُ كَنْزٍ

دانش، بزرگ‌ترین گنج است.

(٦٦٤) الإِخْلٰاصُ أَعْليٰ فَوْزٍ

اخلاص، بالاترین پیروزی است.

(٦٦٥) المَعْصِيَةُ تَفْرِيطُ الفَجَرَةُ 

نافرمانی خدا، انحراف گنهکاران است.

(٦٦٦) المَكْرُ شِيمَةُ المَرَدَةِ

فریب، روش سرکشان است.

(٦٦٧) المُسْتَرِيحُ مِنَ النّٰاسِ القٰانُعُ 

قانع، آسوده از مردم است.

(٦٦٨) الحَرِيصُ عَبْدُ المَطَـٰامِعِ

حریص، بنده‌ی طمعکاری‌ها است.

(٦٦٩) الحِرْصُ عَلٰامَةُ الأَشْقِيٰاءِ

حرص، نشانه‌ی بد سیرتان است.

(٦٧٠) القَنٰاعَةُ عَلٰامَةُ الأتْقِيٰآءِ

قناعت، نشانه‌ی پرهیزکاران است.

(٦٧١) المُوٰاصِلُ لِلدُّنْيٰا مَقْطُوعٌ

پیوند به دنیا، از خدا بریده است.

(٦٧٢) الالمُغْتَرُّ بِالْآمٰالِ مَخْدُوعٌ

فریفته‌ی آرزو، فریب خورده است.

(٦٧٣) الأَمٰانِيُّ بَضَـٰآئِعُ النَّوْكيٰ

آرزوها، اندوخته‌های ابلهان است.

(٦٧٤) الْآمٰالُ غَرُورُ الحَمْقيٰ 

امیدها، فریبنده‌ی ابلهان است.

(٦٧٥) الْآمٰالُ تُدْنِي الآجَـٰالَ

آرزوها، نزدیک سازنده‌ی مرگ‌هایند.

(٦٧٦) المَطَـٰامِعُ تُذِلُّ الرِّجٰالَ

طمع‌ها، خوار مننده رادمردانند.

(٦٧٧) البِشْرُ أَوَّلُ النَّوٰالِ

خوشرویی، اولین بخشش است.

(٦٧٨) المَطَلُ عَذٰابُ النَّفْسِ

تنبلی و کاهلی، شکنجه‌ی روح است.

(٦٧٩) اليَأْسُ يُرِيحُ النَّفْسَ

ناامیدی از خلق، آسایش جان است.

(٦٨٠) الْأَجَلُ يَفْضَحُ الْأَمَلَ

مرگ، رسوا کننده‌ی آرزو است.