مقام والای امام سجاد سلام الله علیه به اعتراف حافظ ابی نعیم اصفهانی
ابی نعیم اصفهانی، از علما و محدثین اهل تسنن چنین می‌نویسد:
علي بن الحسين بن علي بن أبي طالب رضي الله تعالى عنهم زين العابدين ومنار القانتين كان عابدا وفيا وجوادا حفيا.
علی بن حسین [امام سجاد علیه السلام] زینت عبادت کنندگان و نماد عابدین بود. او فردی عابد و اهل وفا و بخشنده‌ای باسخاوت بود.
حلیة الاولیاء، تالیف ابو نعیم اصفهانی، جلد ۳، صفحه ۱۳۳، چاپ دار الکتب العلمیة
سخاوت امام سجاد علیه السلام به اعتراف ابن کثیر دمشقی
ابن کثیر دمشقی از علما و مورخ بزرگ اهل تسنن می‌نویسد:
وقال محمد بن إسحاق: كان ناس بالمدينة يعيشون لا يدرون من أين يعيشون ومن يعطيهم، فلما مات علي بن الحسين فقدوا ذلك فعرفوا أنه هو الذي كان يأتيهم في الليل بما يأتيهم به. ولما مات وجدوا في ظهره وأكتافه أثر حمل الجراب إلى بيوت الارامل والمساكين في الليل. وقيل إنه كان يعول مائة أهل بيت بالمدينة ولا يدرون بذلك حتى مات.
محمد بن اسحاق گفت: عده‌ای از مردم مدینه زندگی می‌کردند و نمی‌دانستند که زندگیشان از کجا تامین می‌شود و چون علی بن الحسین (علیهما السلام) از دنیا رفت، آنچه شبانگاهان به ایشان می‌رسید قطع شد و فهمیدند که او بود کسی که شب‌ها آن چیزها را برایشان می‌آورد. موقع غسل بر کمر حضرت آثار کبودی دیده شد، پرسیدند: این چیست؟ گفتند: اثر کيسه‌های آرد است که حضرت شب‌ها بر پشت حمل کرده و خود برای فقرای مدينه می‌بردند.
البدایة و النهایة، تالیف ابن کثیر دمشقی، جلد ۹، صفحه ۲۸۲، چاپ وزارة الاوقاف و الشؤون الاسلامیة دولة قطر
اعتراف ذهبی از علمای بزرگ اهل تسنن به شایستگی حضرت سجاد علیه السلام برای امامت
شمس الدین ذهبی، از علمای بزرگ و ناصبی مسلک اهل تسنن و از دشمنان مکتب اهل بیت علیهم السلام در مورد امام سجاد علیه السلام چنین می‌نویسد:
وَكَانَ لَهُ جَلاَلَةٌ عجِيْبَةٌ، وَحُقَّ لَهُ -وَاللهِ- ذَلِكَ، فَقَدْ كَانَ أَهْلاً لِلإِمَامَةِ العُظْمَى؛ لِشَرَفِهِ، وَسُؤْدَدِهِ، وَعِلْمِهِ، وَتَأَلُّهِهِ، وَكَمَالِ عَقْلِهِ.
او جلالت و عظمت شگفتی داشت و به خدا سوگند حق او بود، زیرا به جهت شرافت، سیادت، علم سرشار، توحید و کمال عقلش شایستگی امامت بر تمامی مسلمین را دارا بود.
سیر اعلام النبلاء، تالیف ذهبی، جلد ۴، صفحه ۳۹۸، چاپ موسسه الرسالة
پس چرا اهل تسنن امامت آن حضرت را با وجود اعتراف به شایستگی و کمال و ... آن حضرت رها کردند؟!