قطب الدین کیدری رضوان الله علیه روایت کرده است که حضرت امیر المومنین علیه السلام در دیوان اشعار خود چنین سرودند:
بَكَيْتُ عَلَى شَبَابٍ قَدْ تَوَلَّى
فَيَا لَيْتَ الشَّبَابَ لَنَا يَعُودُ
بر جوانی از دست رفته خویش گریه می‌کنم، ای کاش جوانی برمی‌گشت.
فَلَوْ كَانَ الشَّبَابُ يُبَاعُ بَيْعاً
لَأَعْطَيْتُ الْمُبَايِعَ مَا يُرِيدُ
اگر جوانی را می‌شد خرید، من تمامی هستی خویش را می‌دادم تا جوانی از دست‌رفته خویش را خریداری کنم.
وَ لَكِنَّ الشَّبَابَ إِذَا تَوَلَّى
عَلَى شُرُفٍ فَمَطْلَبُهُ بَعِيدٌ
لیکن پرنده جوانی پرواز کرد و بر بلندی‌ها و کنگرهایی دور از دسترس نشست.
دیوان اشعار امام علی علیه السلام، گردآوری توسط قطب الدین کیدری، ترجمه احمد زمانیان، صفحه ۱۶۹، چاپ انتشارات اسوه
- ۰ نظر
- ۰۵ اسفند ۰۳ ، ۱۹:۲۱
